Zijn hele 7-jarige leven zat Chico in een Spaans asiel. Zou
hij nog weten dat er toen een wonder gebeurde? Dat Friso en Truus hem
adopteerden met alles erop en eraan? Bij zulke mensen gaan zelden dieren weg.
Ze zijn blij met elke stap, respecteren de gevolgen van een zwaar leven. Maar
Chico ontwikkelt zich enorm. De sleutel: geen druk en verwachtingen. Pas iets
oefenen, als hij er aan toe lijkt en in zijn tempo. Met vreemde mensen wordt
hij al behoorlijk vrij af en toe. En fysiek is hij allang bijgetrokken. Hij
glanst prachtig, i.p.v. de vele bijtwondjes door andere asielhonden. Helemaal
vergeten is hij dat niet, want, hoewel hij steeds beter opschiet met andere
honden, speelt hij er (nog?) niet mee. En iets aan zijn lijf onderzoeken blijft
een teer punt. Dan kan hij nog venijnig reageren.
Beweging krijgt hij genoeg. Soms fietst Truus door het bos
van Soest naar Baarn en dan loopt Chico los. En hij ligt graag in de (te) hete
zon, net als onze Rafa: puffen en toch blijven liggen. Door de ontbrekende
boventanden zakt zijn tong dan naar buiten.
Zo heb je enkel een kaal hok en dan mag je kiezen welk
mandje het lekkerst ligt. Nou: soms de één en soms de ander dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten