Deze blog hoort bij de website esperanzahoopvoorhonden.nl en is het vervolg op de blogs van 2011 tot en met 2015. In elke berichttitel staat de werkelijke datum, zodat zij redelijk terug te vinden zijn. De datum van plaatsing is natuurlijk veel later, omdat er sprake is van een grote omzettings-actie
Kenna is nu al weer 7 maanden op de boerderij in Easterein,
vlakbij Bolsward. Een luxebezoek dus. Voor Catina en Hellen moesten we zelfs
naar België en Duitsland. Voor Kirsten en haar man en 2 zoons Kenna adopteerden
hebben we eerst het Medisch Centrum voor Dieren in Amsterdam met haar bezocht.
Ze is grondig bekeken en de conclusie was dat Kenna heel gelukkig oud kan
worden met haar ene achterpoot. En wat is ze goed terecht gekomen. Het zijn mensen
met een rustige uitstraling: heel belangrijk voor een hond die zoveel
meemaakte. Het merkteken op haar neus is typisch Roemeens: uit bijgeloof brengt
men dit aan. Kenna zal haar voelhoorns, die ze haar eerste levensjaren altijd
uit moest hebben staan voor mogelijke bedreigingen, nooit meer helemaal kunnen
intrekken. Ze zal wat gevoelig blijven voor mensen die geen contact maken of
onvoldoende openheid uitstralen. Maar het is een ongelooflijk lief en
fijngevoelig dier.
En verder heeft ze zoveel vrijheid. De boerderij heeft 100
ha grond aaneengesloten en zo’n 150 koeien. De honden lopen altijd met Kirsten
mee naar de kalfjes en waar dan ook. Kenna loopt nooit weg. Soms is ze een paar
honderd meter het land in, maar niet verder en ze komt als ze haar roepen. En
met Gibson en de 12 poezen: alsof ze er altijd bij hoorde. Haar bazinnetje
Monique die haar redde in Roemenië en waar ze heel lang gewoond heeft, zal blij
zijn met dit goede nieuws, want dit is wat ze Kenna gunde.
Op 2 april ging Rusty uit Hongarije naar Hooghalen waar de
hele familie blij met hem is met dochter Rosalie als nummer 1. Het gaat super.
Omdat Rusty een heerlijk ventje is, maar ook door hun goede aanpak. Ze
investeren echt elke dag in hem. Er wordt geoefend op diverse fronten. En hij
gaat mee op bezoek, winkelen, naar familie en speelt met andere honden. Dat
alles is heel goed voor zijn socialisatie.
Rusty liep al heel
snel los in het bos en hij komt na 1 x roepen. Met andere honden is hij
geweldig. Dat was in Hongarije al zo waar de grote Kaukazen van Jochem zijn
favoriet waren.
Rusty is geen waterrat van nature. Rosalie leert hem nu
zwemmen.
Is dit geen vertederend mannetje? Hij wordt trouwens steeds
donkerder.
Niki zat vol in de vacht, dus was het tijd voor de
halfjaarlijkse pluk. Hij vindt het niks en ondergaat het, maar zodra hij wat
voelt blikkeren de tanden en de vervolgstap is een hap. Maar Lia doet het
razend knap, zowel het in toom houden van Niki als het plukken.
Niki ziet er schitterend uit. Hij had er ook last van. Maar
we doen het niet vaker dan 2 x per jaar, want dan is de vacht goed plukrijp en
kost het de minste moeite, relatief dan, want het is toch nog een behoorlijk
lange zit.
Vervolgens had hij de hele dag een blik van: ‘Waar blijft
het volgende beloningskluifje? Alleen daarom liet ik het toe.’
‘Zomaar even twee foto's van lieve Lucy. Het gaat heel goed
met haar . . .’
Lucy was 2 maanden oud, een piepklein hondje met doodzieke
ogen, toen Carmen Mateo haar voor de deur vond, in de campo bij Granada.
Ondanks vele, vaak pijnlijke, behandelingen werd Lucy volledig blind. Ze kon
zich slecht handhaven te midden van Carmen’s vele opvanghonden. Bij conflicten
was ze angstig. Naast zoveel honden, de zorg voor een oude moeder en een volle
baan heeft Carmen geen tijd voor uitlaten. Uit liefde voor Lucy zocht ze
daarom, na 4 jaar, een ander thuis voor haar.
En heel soms gebeurt er een wonder. In juni 2014 kwam Lucy
bij mensen die kansloze dieren liefde en een thuis geven: oud, blind, doof,
soms alles tegelijk, ze zijn niet minder waard dan een pup, een rashond …..
Lucy is opgebloeid, ze bleek slim, speels, loopt los in bos en hei bij Apeldoorn.
Elke keer weer verrassen de foto’s ons. Altijd heeft
Lucy die bijzondere uitstraling, alsof ze één is met haar omgeving, een deel is
van de atmosfeer en de ruimte om haar heen.
Vorig jaar nog zwervend langs de snelweg in Andalusië en nu
alweer 4 maanden de Nederlandse nationaliteit. Mulan kreeg niet alleen een
mensenfamilie bestaande uit vader en moeder Mark en Roelien en hun dochtertjes
van 7 en 8, maar ook een herdershondenfamilie: vriendin Snoet bij wie hij woont
en Ace en Djuna van de vrienden van de baasjes. Allemaal zijn ze deze week op
vakantie in Texel. In een tent, jawel. Mulan en Snoet staan op het gras en Ace
en Djuna op de vlonder voor de tent.
De dag begint met spelen op het strand. En eindigt 's avonds
net als thuis op hun eigen plekje met als hoogtepunt: lekker bij de baasjes
slapen die het dus ondanks de voor de tijd van het jaar extreme kou en buien
heerlijk warm hebben 's nachts.
'Mulan is nog in slaap, Snoet overweegt wat te doen.'
De onderstaande foto is thuis genomen natuurlijk. Behalve
lief, fotogeniek, stoer, schoenen etend, slim is Mulan ook lui.
Het moeizame verhaal van Noa, nu een jaar oud, staat 7 april
nog op de site. Ze kwam 19 december met zus Hellen naar Nederland: angstig,
onzindelijk en een complexe diarreeproblematiek (uiteindelijke conclusie
dierenarts: stress-diarree), die Maureen gebroken nachten opleverde. Noa was
dus moeilijk plaatsbaar. De meeste reacties waren ongeschikt. Bij enkele
serieuze was er na lange verkenning dan toch weer een obstakel. Maar op 18 april
is ze naar huis gegaan!! En van de eerste week is zoveel goeds te melden, dat
we een blij sitebericht aandurven.
Zondag 17 april was het huisbezoek, in Oeffelt, Noord
Brabant. Daar woont Jeanet, begin 70, maar jong van geest. Een vrouw waarvan we
voelden dat ze zou kunnen waarmaken wat ze zei: Noa nemen zoals ze was en met
alle liefde en geduld begeleiden. Haar man is helaas net overleden. Jeanet
woont bij hun transportbedrijf waarin ook de beide zoons werkzaam zijn. De hele
familie was bij het huisbezoek: de oudste zoon, die ook bij het bedrijf woont,
en de tweede zoon met zijn gezin. Ons vertrouwen groeide met de minuut. Niet
alleen in de spirit van Jeanet, en haar levenslange ervaring met (ook
moeilijke) honden, maar ook in de manier waarop de familie betrokken is en mee
leeft en zorgt. En niet te vergeten de nog super speelse 9-jarige herder Aswin.
Jeanet forceert niks, dringt niks op en is toch zeer
doortastend. Gebeurt er iets, dan bedenkt ze wat. Doormodderen is niet haar
stijl. Voor een onzekere puberhond is dat een geschenk. Wat dat betekent na een
week? Een Noa die op 1 plas na alles keurig buiten heeft gedaan en prachtige
ontlasting heeft i.p.v. de stress-diarree waarvan we verwachtten dat die na
verkassen misschien terug zou komen. Een Noa die Jeanet ’s ochtends blij
begroet en bedelft onder likjes. Een Noa die met Aswin in de enorm grote,
volledig omheinde weide naast het huis met stokken loopt te sjorren. Aswin is
haar grote steunpilaar, haar beschermheer. Soms gaat ze heerlijk bij hem liggen
op zijn kleed in de kamer en zelfs als ze zijn eten pikt, laat hij dat rustig
toe.
En wat we nooit verwacht hadden: dat ze zich al zo snel open
stelt voor andere mensen. Bij bezoek was ze foetsie. Ze was vlak na aankomst
geadopteerd, maar toen ze haar haalden, vluchtte ze de tuin in en was niet te
benaderen (zus Hellen is toen door deze mensen geadopteerd). Toen de buren er
gisteren waren met hun volwassen dochter, kon deze Noa in haar mand lekker
knuffelen. Als de oudste zoon komt, gaat ze direct naar hem toe. Met hem en
Aswin wandelt ze ook al lekker. Komt de andere zoon, die ze wat minder vaak
ziet, dan is ze nog onzeker, maar pakt hij de riem om eerst even te wandelen,
dan komt ze direct. Ze wonen gelukkig in een heerlijk rustig buitengebied.
22 april 2012: Zoë tegen Niki aan, op weg naar haar nieuwe
thuis in Hillegom. 23 februari brachten we haar vanuit Duitsland samen met 4
andere honden naar Maureen. Ze kwamen van een sociaal zwakke familie uit
Cijuela in Andalusië en kenden amper daglicht. Zoë was een schuw, superlief
dondertje.
Ze kreeg een droomthuis: kennismaking met bazinnetje
Paulien, de kinderen en de grote, zwarte, Bulgaarse Boef.
Zoë kwam op een prachtplek aan een doodlopend weggetje.
Heerlijk vrij rondlopen op het bollenbedrijf met haar nieuwe vriend Boef en mee als
de baasjes op het bollenbedrijf werken.
De nu 6-jarige Zoë is zo leuk en dapper, een combinatie van
een schijtebroekje dat zozeer veiligheid nodig heeft en bij vreemden vaak even
achter de rug van een baasje kruipt, maar ook een ondeugd en een duveltje. Ze
kan ook geweldig goed met de poezen.
En dan de ramp: Zoë kwijt. Ze was donderdag zoals vaker met
Bert mee in de auto naar de andere kant van Hillegom, bij de steenfabriek. Soms
loopt ze mee en soms, zoals nu, blijft ze in de auto. Ze moet uit het autoraam
zijn gesprongen. Zoë is net een kat (toen we haar uit Duitsland haalden was ze
binnen 2 minuten uit haar hondentasje). Ergens van geschrokken??? Ze moet
gelijk aan de wandel zijn gegaan. Ze hebben hun auto daar gezet met eten en
spullen van haarzelf en hen (voor de geuren) en zijn ook 's nachts wezen
kijken: geen Zoë. Overal aangemeld, via FB veel gedeeld (wij wisten het heel
snel) en de dag erop flyeren. En toen het bericht dat ze terug was. Een jongen
hoorde piepen en bracht haar bij zijn vlak bij wonende oma. Hoe het precies
ging, weten we niet. De baasjes hebben in alle consternatie het verhaal half
onthouden. Dat horen ze wel als ze terug gaan om te bedanken. Maar het was
zeker gevaarlijk. Ze liep in de Leidsestraat, nog best een eind van huis. Het
was al eind middag, er kwam kou, regen en hagel aan en de dag erop was het
corso.
'Ze heeft heerlijk bij ons in bed gelegen
vannacht....heerlijk om 's ochtends wakker te worden met die pootjes in je rug.
Ze loopt weer heerlijk parmantig rond....lijkt er geen trauma aan over te
hebben gehouden. Eind goed, al goed.'
Sinds 10 januari woont Joep bij Lonneke en haar gezin op
Goeree Overflakkee. Hij kwam op 8 september als pup naar Nederland en werd op
Schiphol afgehaalddoor zijn nieuwe bazinnetje, waar het eerst heel goed ging.
Maar uiteindelijk kwamen er complicaties. Dus kwam hij op 01 januari terug,
maar zo'n prachtkereltje trekt de aandacht. En al na 10 dagen had Joep een
nieuwthuis. Gelukkig bij een bazinnetje dat haar sporen met dieren al
verdiende: als vrijwilligster in dierenpensions, bij de Dierenbescherming en de
Dierenambulance. Joep heeft stabiliteit nodig. En die krijgt hij. Hij is
duidelijk rustiger geworden. Hij geniet van erbij zijn, van een knuffel en niet
in de laatste plaats van de kinderen. Hij is heel lief voor ze en heeft op
school al 2 kinderen van hun hondenangst afgeholpen. Als hij een dag niet mee
is naar de peuterspeelzaal, dan zijn er minstens 2 kinderen heel verdrietig. En
Joep zou Joep niet zijn, als hij ook niet erg ondeugend was af en toe. Maar ja,
de puberteit speelt nu volop.
Vorig jaar, misschien wel meer dan een half jaar geleden,
zwierf deze poes al maanden rond bij het industrieterrein en de Lonjémolen
(waarvan Michiel molenaar is) in Bolsward. Ze zag er steeds slechter uit. We
regelden uiteindelijk een vangkooi en na een dag of 3 zat ze erin met hulp van
Femmie die in het molenhuisje woont. We hebben haar naar asiel de Nomadenhof in
Sneek gebracht en hoewel een ouwetje (12+), was ze gezond en kwam ter adoptie.
We zaten er mee dat we haar zelf niet opnamen. Maar de
enorme piespartijen van Joep uit rivaliteit met poes Boor heugen ons nog zo
vreselijk. Geen vertrek is gespaard, alle boekenplanken eronder etc. Het stonk
overal. We verwachten dat Joep ook Lena niet zou dulden en dan ….. Dus keken we
om ons heen en er waren al lieve mensen die haar over een tijdje na hun
verhuizing wilden opnemen. Maar gelukkig heeft ze een plek. Deze foto en de
titel stonden op de FB-pagina van de Nomadenhof in Sneek.
Links Chico, samen met Greta. Jaren wachten op een thuis, op
gruis en stenen.
Een fijne update van Chico die samen met Hellen en Noa, en
Mulan 19 december in Keulen aan kwam. Voor het allereerst waagden we het niet
een dier vanuit de vervoersbench in een eigen bench in onze auto te doen. Hij
is in een eigen kennel van refugio Sierra Nevada vervoerd en daar pas uit
gehaald na aankomst bij Maureen. Chico was al 7 en had al die jaren moeten
overleven in Spaanse refugio’s tussen honden die je afsnauwen of zelfs bijten.
Toen Maureen hem als eerste echt ‘zag’ en wilde opvangen was iedereen ontroerd.
Chico is intens lief gebleven, maar geen handling gewend natuurlijk, dus
aanraking blijft een wat teer punt. Het overdoen van de ene in de andere bench
in een stress-situatie zou tot paniek, bijten en ontsnappen zou kunnen leiden.
Dan maar aankomen in de poep, dat was je er wel af.
Thuis: alert zijn is niet meer nodig.
Veel mensen zouden dieren als Chico, hoe lief en leuk ook,
weer terugbrengen. Je moet niks forceren. Dan worden ze hartstikke onzeker en
kunnen in paniek de vlucht naar voren nemen en happen of zelfs echt bijten.
Enkel uit lijfsbehoud. Respecteer je hen, dan krijg je een schat van een hond.
Zodra het echt goed voelt, komen ze zelf en genieten dan ook van nabijheid en
knuffels. Maar veel mensen ‘gebruiken’ een dier eigenlijk toch iets te veel:
even aaien (ook nog over de kop) is immers zo leuk, zelfs als je een
wildvreemde bent. Zowel Chico als onze kleine Rafa (ook een voorbeeld hiervan)
hebben de neiging in elkaar te duiken, als je ze wilt aanhalen, ook bij de
baasjes soms. Rafa’s kopje gaat op voorhand naar de grond, als we zijn tuigje
omdoen en altijd is het daarna spanning afschudden: weer die onzekerheid vanuit
vroeger. Daardoor snappen ze soms ook je bedoeling niet. Ga je dan door, met
‘kom’ roepen of wat dan ook, dan vergroot je de verwarring alleen maar. Bij
kinderen (soms onvoorspelbaar, roepen, rennen, onhandig erop af) gaat het soms
ook eerder mis daardoor.
Lekker veilig de wereld verkennen met het vrouwtje. Inmiddels loopt hij mee naast
de fiets.
Maar wie dat aanvoelt, en dat doen Chico’s baasjes als geen
ander, zien dat zo’n dier snel leert. Ze houden vaak ‘iets op zich zelfs’, maar
voelen ze zich veilig, dan zijn ze dolgraag bij je en ontplooien zich super.
Chico loopt bijna overal al los, wacht keurig bij oversteken, loopt aan de riem
naast de fiets, accepteert poezen, danst van blijdschap als ze uitgaan, springt
in elke open staande auto en zal nooit weglopen. Bazinnetje Truus is nummer 1,
die volgt hij als een schaduw. Maar baasje Friso vindt hij ook heel lief.
En mooi is hij geworden! Het laatste korstje ten gevolge van
hondentanden in de refugio is er eindelijk afgevallen. Hij heeft nu een zachte,
glanzende, gezonde huid door de vers vleesvoeding!
Mulan, nu ruim een jaar, zwierf langs de snelweg in
Andalusië en heeft sinds 02 januari een ‘for ever home’ in Hooghalen bij Mark
en Roelien en hun 2 dochters: mensen die de dieren volledig opnemen in hun
gezin. Wij publiceerden al prachtplaatjes van een gelukkige, ontspannen Mulan
samen met hun al aanwezige herder Snoet met wie het liefde op het eerste
gezicht was. Naast Snoet hangt er nu ook van Mulan een prachtig schilderij aan
de muur. We wensen hen allemaal een lang leven samen.
Honden,
apen of anderszins, dat maakt niet uit: gewoon helpen, naar eigen kunnen en
vermogen.
Gisteren St. Aap in Almere bezocht en net als veel
andere aanwezigen met een ‘gouden’ speldje vereerd vanwege langdurig
lidmaatschap. Hoe lang???? 30 jaar of nog langer? Deze donateursdagen trekken
veel publiek en het valt op dat Aap veel leden heeft die jarenlang trouw
blijven. Dat geldt ook voor het grote aantal vrijwilligers. In hun 45-jarig
bestaan heeft Aap veel dieren gered uit een ellendig bestaan, maar ook veel
bereikt aan bewustwording en betere wetgeving, ook op Europees niveau (dweilen
met de kraan dicht). Want Aap ziet heel goed dat alleen opnemen van dieren
dweilen met de kraan open is. Het misbruik en mishandelen moet stoppen: apen
gebruiken (met een pakkie aan op de foto met toeristen), als huisdier
(ver)kopen (de berberapen uit Marokko die 5 weken oud bij de moeder weg geroofd
worden, waardoor er nu nog maar heel weinig over zijn, op zo grote schaal
gebeurde dit), de circusapen, de opgesloten apen zoals Linda, 30 jaar lang
alleen in een veel te klein kooitje. Op de boeiende inleiding volgde een leuke,
leerzame rondleiding. En we zagen hetzelfde als bij veel honden: veerkracht.
Linda geniet weer na 30 jaar mishandeling dankzij een hele zorgvuldige
begeleiding. De chimpansees Mimy en Dolly klimmen als een speer op het filmpje:
ook de 54-jarige Mimy, terwijl ze gemiddeld zo’n 50 jaar worden!
Het lijkt erop dat de chipplicht in Hongarije effect heeft.
In vergelijking met een druk 2014 waarin we voor zo’n 10, door Ingrid en Peter
geredde honden een nieuw thuis gevonden hebben, samen met Maureen, was 2015 een
super rustig jaar met alleen Chica en Pluto. En ook 2016 tot nu toe. Voor
Flippo vonden ze een droomplek in Hongarije. Alleen Rusty van Jochem kwam naar
Nederland. Een chipplicht is een prima zaak natuurlijk. Het maakt goed
duidelijk dat je verantwoordelijk bent voor een dier, maar mentaliteitsverandering
en een dier de bescherming en verzorging geven waarop het recht heeft, dat is
een tweede.
‘Nina terug bij Ingrid en Peter’
Inmiddels
heeft dus Nina zich gemeld. Ooit kwam een zwart ruwharig hondje op de buik naar
Ingrid en Peter toe gekropen: uitgedroogd, uitgehongerd, wel 100 teken erop,
misschien uit een auto gegooid. Iemand had haar al eerder wanhopig achter
auto’s aan zien lopen, maar ze was te bang en in het bos verdwenen. Nina is een
mix van een mix van een mix …., maar vooral van Puli en Mudi, hele gehoorzame,
trouwe hondjes. Ze kreeg toen een plekje in Hongarije, maar ……. ze moet weg,
wegens verhuizing. Ze is nu dus weer bij Ingrid en Peter: te dik, wat pluizig
en stoffig, dus wat vachtverzorging en een bad zijn geen overbodige luxe. Maar
we zien over een poosje ongetwijfeld een afgeslankt hondje met een mooie vacht,
want honden opkalefateren, fysiek en gedragsmatig, dat is hun wel toevertrouwd.
Ze is nu een jaar of 5, lief en aanhankelijk. Wanneer Nina komt weten we nog niet.
Het kan nog wel anderhalve maand duren. Maureen zit voorlopig vol en er moet
natuurlijk vervoer geregeld worden.
Op
23 februari, 15 maart en 07 april staat het verhaal van Bijou uit Boekarest. In
die tijd is er heel veel gebeurd in haar leventje. Maar nu alles ten goede voor
dit kleine hondenmeisje dat gevonden werd onder een heg met een knots van een
gezwel aan de buik, verdwaasd rondkijkend waar de baasjes bleven. Ze doorstond
de zware operatie wonderwel en herstelde vlug door de goede, liefdevolle
verzorging van Adriana, Rodica en Carmen. Helaas kreeg ze vlak voor vertrek
naar haar nieuwe bazinnetje ook nog kennelhoest, dus dat werd een weekje
uitstel. Dat Bijou pittig is, bleek ook nu weer. Al hoestend bleef ze levendig
de trappen op en afvliegen. Maar afgelopen zaterdag is ze uitgezwaaid door haar
opvanggezin en dus echt thuis. En wat een veerkracht: Bijou geniet van alles.
We wisten al dat ze graag veel aandacht krijgt en in je tenen bijt, als ze
vindt dat het daarvoor weer tijd is. Welnu, wat dat betreft komt ze niks tekort
bij bazinnetje Nel. Die vindt Bijou’s ‘aanspraak’ alleen maar gezellig. Na een
telefoontje stuurden we onderstaand bericht naar Boekarest en de betrokkenen in
Nederland.
Hello everybody,
This morning I had a telephone call with Nel, Bijou’s
adoption mother. Bijou is 2 days with her now and she told me that Bijou does
wonderful!!! The first night she was on Nel’s bed for an hour. Next to the bed
was her dog basket with a blanket from Chantal (thank you Chantal for this: so
Bijou could smell you and feel safe). The rest of the night Bijou slept in this
basket, very quiet.
She felt home immediately. First she inspected every room in
the house. She follows Nel like a shadow. And Nel loves that.They already made
a long walk. Nel said that Bijou loves walking, she goes on and on. With other
dogs she is fine. She goes to the dogs, sniffs and goes on. She likes to roll
and play, also with balls. She also likes to sit on the balcony to see
everything outside in the street, or in the wide windowsill, or in a chair near
the window. She is very cheerful, very sweet. She eats also very well.They
already visited the neighbourwoman and Bijou was adorable, sometimes playing,
sometimes on her lap.
Nel said that she is very happy with such a lovely and
lively doggie around. I can hear that Nel is happy. She will ask her son to
help her with sending us pictures from Bijou. I really think Bijou is in very
good and loving hands.
In Finkum bij Denijs en Paulien die Kenna ruim 5 maanden een
thuis gaven tot ze werd geadopteerd.
Een fijn berichtje vanmorgen over een bijzondere hond:
Kenna.
Kenna is 3.5 jaar en heeft veel meegemaakt. Na een zwaar
hondenleven in Roemenië en het verlies van een poot door ondeskundige
dierenartsen, kwam ze bij Monique Muis van St. Steun de zwerfhonden in
Roemenië: eindelijk in goede handen en gelukkig. Maar Monique gunde deze bijzondere
hond met roedelleiderskwaliteiten meer. Tussen de 13 honden waarvan velen
gehandicapt of net geopereerd kwam ze tekort. Na lang zoeken vonden we bijna
onder de rook van Bolsward hèt thuis voor Kenna. Een boerderij midden in het
veld met veel bewegingsruimte en als maatje de grote kruising Rotweiler/Herder
Gibson van 9 jaar en 12 katten. Maar allereerst bazinnetje Kirsten die het
bijzondere in Kenna zag en haar direct vertrouwen gaf ‘met ogen in mijn
achterhoofd’. Kenna voelt dit aan. Zulke dieren, opgegroeid in een onveilige
wereld met de voelhoorns altijd naar buiten gericht voor mogelijk onraad,
kijken door mensen heen. Als ons lief doen niet onvoorwaardelijk spoort met
onze binnenkant, dan weten ze dat. Kenna en Kirsten vormen een prachtmatch. Kenna
is een half jaar bij hen en van meet af aan gaat het zo goed met de mensen, met
Gibson, met de katten. Vanmorgen weer even een kort berichtje dat alles zegt,
dat zo blij maakt.
Hallo Dirkje,
Nog maar eens weer de bevestiging dat t zo goed gaat hier.
Kenna is zo'n schat. Met Gibson spelen en de kuierkes hier langs t pad.
Zo nu en dan mee in de auto ergens anders lopen. Ik kan niet zo heel veel
anders vertellen dan dat t goed gaat...
Met vriendelijke groet,
Kirsten
Wieberen
Gibson
Kenna
Rusty bij Chantal (opvanggezin) met hun ouwe rescue-bulletje
Rusty
uit Hongarije is vandaag een week thuis. En we horen hele blije verhalen. Het
gaat zó goed, hij is zó makkelijk, hij is zó lief. Dochter Rosalie wilde het
allerliefste een hond, maar ook de rest van de familie stond er helemaal
achter. Rosalie vertelde dat voor haar een droom uitkwam. Welnu, Rusty blijkt
ook nog eens een droomhond te zijn.
Rusty
met dochtertje van Chantal (het opvanggezin)
Toen ze kwamen kijken moest papa nog een klein beetje overtuigd worden, maar al snel klonk ‘dit is onze hond’. Rosalie ging bij Rusty slapen en dat is een hele goede zet, want het alleen zijn (en dan ook nog voor het eerst in je leven zonder andere honden) moet bij Rusty opgebouwd worden. En wat zien we bij mensen die niks forceren en allereerst zorgen dat het dier zich veilig voelt en wat vertrouwd raakt? Dat krijg je terug. Rusty gaat nu al direct lekker slapen ’s avonds, dus eigenlijk zou hij het al alleen kunnen. En overdag kan hij al een uur en drie kwartier alleen beneden zijn.
Rusty
met zoon van Chantal
Alle gezinsleden hebben al gewandeld met Rusty en hij is al
mee wezen winkelen in het tuincentrum waar hij natuurlijk wat lekkere dingen kreeg.
En mee op verjaardagsvisite waar hij heerlijk aan hun voeten ging liggen.
Precies wat ze graag wilden: de hond altijd mee. Hij eet goed, auto gaat prima.
’s Avonds heeft hij het gekke vel aan , dus racen in de grote tuin. Rosalie
gaat Rusty van alles leren samen met hun nichtje dat vlak bij woont en traint
met honden. Hij heeft daar ook al heerlijk met hun nieuwe pup gespeeld. Kortom:
Rusty is thuis in de beste betekenis van dit woord!
Ook op hondenvlak veel ontwikkelingen tegelijk van de 4
honden die Esperanza ter adoptie had. Soms is er na aankomst van een hond
binnen de kortste keren een reactie en verlopen de 3 fases van de procedure ook
nog eens vlot en plezierig (1.informatieve mailwisselingen 2.telefoongesprek
voor verdieping/aanvulling 3. huisbezoek). Dan is de hond snel bij het (de)
nieuwe baasje(s). Natuurlijk is er nog het nodige contact de eerste dagen, want
het blijft spannend en boeiend hoe de komst van de nieuwe huisgenoot verloopt.
Maar in zo’n geval heb je er dus (relatief: want het moet wel zorgvuldig
natuurlijk) weinig werk van. Vaak loopt het anders. Dan zijn er meerdere
reacties die na (heel) (veel) tijdsinvestering toch niks worden. Of er speelt
ziekte van het dier. Of andere problemen die plaatsing bemoeilijken. De
afgelopen weken hadden we ontwikkelingen rond Bijou, Lobo, Noa en Rusty.
Rusty
Rusty was de vlotste en makkelijkste.
Een middelmaatje Vizsla-mix, geboortedatum paspoort 01 mei
2015. Op 15 maart bracht Jochem, een Nederlandse man die in Hongarije woont en
Rusty heeft gered, hem mee in de auto naar Nederland. Na 2 dagen opvang in
Smilde bij Maureen ging hij door naar Chantal en haar gezin in Lippenhuizen, op
24 maart gingen we daar op bezoek (want we willen ‘onze’ honden natuurlijk wel
graag zien), diezelfde avond was er een eerste reactie voor Rusty van een gezin
uit Bovensmilde en dat leek een echte match, dus op zaterdag 2 april deden we
huisbezoek en diezelfde middag werd Rusty door hen gehaald. Rusty onderging
alles met blijdschap, de eerste dag en nacht verliepen super, hij speelt met
honden en knuffelt met mensen, het gezin is dolgelukkig met hem en wij genieten
hiervan.
Bijou
Ook kleine Bijou ging prima, maar werd onverwacht ziek.
Dit Pekinees-mixje (naar schatting 4.5 jaar) werd 16
februari in Boekarest gevonden onder een heg met een groot gezwel. Direct een
3-dubbele operatie: hernia, gezwel weghalen, sterilisatie. Door de goeie zorgen
van Carmen, Adriana en Rodica knapte ze snel op en kwam 27 maart naar Nederland
met een wegtransport van 4Paws Express Travel. Bijou ging in opvang bij een
andere Chantal en haar gezin in Dordrecht. Ze doorstond de reis wel goed, maar
was meer gestrest dan gemiddeld. Andere honden zie je, als ze in een bench in
die transportbus gedaan worden wat berustend kijken, maar Bijou stond rechtop,
pootjes om de tralies geklemd en wilde duidelijk weer naar de dames toe, zo van
‘wat maken jullie me nou, eerst wekenlang me drievoudig knuffelen en me nu
dumpen?’ Toen Chantal haar ophaalde zei één van de chauffeurs (die wel wat
gewend zijn en goed en lief met dieren omgaan): ‘She will bite me, you take her
out.’ Na een doorwaakte nacht begon Bijou tot rust te komen en te genieten van
haar nieuwe wereld met 2 hondenvriendjes van hetzelfde kleine formaat (de witte
Albi en de zwarte Lily, terwijl Bijou bruin gemêleerd is): een pittig hondje,
dat aandacht wil. Krijgt ze dat even niet, dan bijt ze Chantal onder de tafel
in de tenen.
Op 14 maart kwam de eerste reactie en na de gebruikelijke
grondige verkenning en procedure bleek dit een fijn thuis te zijn voor Bijou:
bij een oudere vrouw met veel hondenliefde en -ervaring, die nu een kleiner
hondje wil en er alle tijd en aandacht voor heeft, iets wat Bijou zeer zal
waarderen. Bijou zou zondag 03 april naar huis gaan, dus dit leek een vlotte
gang van zaken à la Rusty te worden, maar ….. ze ging erg hoesten. Zo kun je
een dier niet afleveren. Wat bleek?
Kennelhoest
Terwijl Bijou n.b. net de voor het transport verplichte
enting hiertegen had gehad. Dan denk je eerst niet aan kennelhoest. En gewoon
hoesten komt wel vaker voor na zo’n reis, vooral bij veel stress en/of
verminderde weerstand. Bijou onderging in korte tijd een pittige operatie en
veel vaccinaties en behandelingen tegen vlooien, wormen. En normaal gesproken
krijgen bevattelijke dieren het. Wat wij niet wisten: de kennelhoestenting zelf
kan ook de oorzaak zijn. Een reden waarom men het ook vaak niet doet bij
transporten. Maureen vertelde dat er vanuit Bulgarije wel eens een heel
transport pups door die entingen kennelhoest had gekregen. Bijou kreeg een
kuurtje van 5 dagen en is inmiddels vrijwel genezen. Albi en Lily kregen ook
een kuurtje voor de zekerheid. Albi heeft geen tekenen vertoond, maar Lily
kreeg het zwaar te pakken. Vreselijk hoesten en dan daardoor kotsen. Ook ’s
nachts. Er bleef geen medicijn in, maar na een injectie met het medicijn gaat
het de goede kant op.
Vanmorgen haar nieuwe bazinnetje gebeld die heel blij was te
horen dat ze kan komen.
Noa
Veel tijd ging er de laatste 2 weken in Noa zitten.
De zwarte middelmaat Noa (lijkt iets op een labradormix) van
11 maanden nu is al sinds december in opvang bij Maureen. Ze bleek tegen alle
verwachtingen in extreem bang te zijn voor vreemden en had (ook in Spanje al)
erge stressdiarree. Een lastige tijd volgde. Ze zou geadopteerd worden, maar
toen de mensen kwamen kijken, vluchtte Noa alleen maar weg. Dus ging zus Hellen
mee naar huis en Noa bleef. Maureen heeft heel veel met haar afgetobd. Er
kwamen enkel ongeschikte reacties (bv. wonen in een woonwijk, terwijl Noa al
wegvluchtte bij het denken dat er mensen op Maureen’s oprit zouden kunnen
verschijnen). Dat staat allemaal wel in de advertentie, maar velen lezen
slecht. En toen ineens 3 fijne reacties, van mensen die een dier willen helpen,
die beseffen waaraan ze beginnen, niks verwachten, blij zijn met elke ontwikkelingsstap.
Want met tijd, liefde en een goede aanpak in de juiste omstandigheden zal Noa
beslist leren. Er was een familie uit Canada op familiebezoek hier die de
ideale woonsituatie voor haar heeft. De reis zou een zure appel zijn
natuurlijk, maar hij is veel korter dan een wegtransport uit Spanje. Na veel
verkennen over en weer waren er toch een paar puntjes om het niet te doen. Toen
een fijn aanbod van een ervaren hondentrainster om haar een poos in huis te
nemen en veel te leren. Deze vrouw had ook 2 hele stabiele honden die een steun
voor haar zouden zijn en Noa is stapel op alle honden. Maar ze moest daar wel
weer weg uiteindelijk en wij wilden dus graag een landelijke woonsituatie en
geen woonwijk. En nu lijkt het erop dat Noa de jackpot gewonnen heeft. Opnieuw
veel geschreven en gebeld en we hebben de indruk dat een liefdevoller adres
moeilijk te vinden is. En dat bij iemand in landelijk gebied met een enorm
omheind weiland waar je zo vanuit huis in loopt, een heel speels hondenmaatje
en veel ervaring, ook met probleemdieren. Zondag 17 april gaan we op
huisbezoek!!
Lobo
Tot slot herdermix Lobo.
Hij kwam in september 2014 als pup bij zijn vrouwtje die
anderhalf jaar lang van hem genoten heeft, maar hem nu met ongelooflijk veel
pijn in zijn belang gaat afstaan. Lobo heeft veel capaciteiten, is een schat
van een hond, maar heeft een hele sterke leiding nodig. Ondanks alle
gehoorzaamheidstraining en speur- en speelcursussen trekt hij haar bv. buiten
bijna omver, omdat hij achter zoveel prikkels aan wil gaan. Terwijl hij binnen
super lief is. Na veel gebel en gemail en een bezoek bij Lobo en zijn vrouwtje
zijn we het er allemaal over eens dat Lobo een baas met heel sterk overwicht
moet hebben. Intussen vroegen we ook advies en we kregen de tip dat Lobo wel
eens geschikt zou kunnen zijn als werkhond. Inmiddels legde zijn bazin contact
met een hondenschool die werkhonden opleidt voor diverse doeleinden. Het
moeilijke daarvan is dat je het dier dan nooit meer terug ziet, niet hoort hoe
het gaat. Hij kan wel in het leger in Koeweit belanden. Aan de andere kant
horen we zulke positieve berichten over hun training en weten dat honden met
die potentie een goed leven hebben als werkhond. Het wordt spannend. Op de
hondenschool zien ze hem tot onze verrassing in principe zitten. Dat is heel
positief, want je mag in je handen knijpen als een hond daar mag komen voor de
diverse, ook medische, testen. Maar we blijven ook stiekem hopen op die
baas/bazin met veel overwicht in Nederland die er een geweldige hond aan zou
krijgen. Kortom, het wordt nog een intensieve en spannende tijd met Lobo.
Dit wat er in 1 à 2 weken allemaal speelt soms. Jullie horen
de komende tijd vast van alle 4.
Tijdens onze wandelingen met Niki en Rafa komen we vaak
honden tegen. Niki en Rafa zijn uiterst kieskeurig als het er om gaat of ze met
een hond willen spelen of niet. Lizzy is nog maar 4 maanden oud en moet nog
veel leren. De heertjes vinden zo’n jonge blom duidelijk niet interessant
genoeg voor echt spel of contact en dat laten zij blijken.
Deze vraag stond bij de foto die bazinnetje Ans ons stuurde
van Grietje. En hieronder staat ons antwoord aan Ans.
Dank je wel voor de foto van Grietje. Nee hoor, die droomt
niet van Spanje. Die droomt van haar vrouwtje Ans en van de lekkere wandelingen
in Nederland. Geen gruis meer in de oren en geen steen onder je pootjes, maar
bosgrond. Geen hitte en kou, geen verwaarlozing, maar aandacht, zorg, comfort
en lekker lopen.
Wat heeft ze toch nog een fijn pensioentje gekregen!
10 jaar was Cockertje Negrita. Ze had weinig aandacht en (ver)zorg(ing)
gekend in haar leventje. Uiteindelijk was ze beland in refugio Sierra Nevada in
Granada. Al veel beter dan daarvoor, maar ook zo’n voor Spaanse begrippen goed
shelter is niet het gemiddelde Nederlandse shelter, laat staan een (t)huis. En
de grond is steen en gruis, heel slecht voor de oren van zo’n cocker. 17
oktober haalde we Negrita uit Keulen waar ze aankwam met een wegtransport en op
1 december ging ze Grietje heten in Bilthoven. Ze heeft het heerlijk en loopt
dagelijks nog lekkere afstanden.
Dat zo’n ouwetje nog een thuis heeft gekregen, is voor ons
reden voor extra feestvreugde.
Op 12 maart kondigden we zijn komst uit Hongarije aan. Hij
is 2 dagen bij Maureen geweest en blijft nu tot zijn adoptie in opvang in
Lippenhuizen bij Chantal en haar gezin. Mensen met ruimte in en om huis, maar
ook in hun hart. Naast werk, kinderen en 6 geadopteerde honden en andere dieren
is er ook altijd plek voor een paar verschoppelingetjes. Nou, niet alleen
kleintjes, want ook de grote Roemeense Sint Bernard Meo mocht komen. Mulan (die
er ook in opvang was) en Meo waren zeer tot elkaar aangetrokken J.
Rusty zal ongetwijfeld opbloeien op dit fijne adres. Hier
ligt hij heerlijk bij een ander opvangertje.
In
de refugio geeft een beetje spelen veel onrust bij de andere honden
