April 20 2016 Chico en Rafa: zulke dieren spiegelen je eigen gedrag.

Links Chico, samen met Greta. Jaren wachten op een thuis, op gruis en stenen.

Een fijne update van Chico die samen met Hellen en Noa, en Mulan 19 december in Keulen aan kwam. Voor het allereerst waagden we het niet een dier vanuit de vervoersbench in een eigen bench in onze auto te doen. Hij is in een eigen kennel van refugio Sierra Nevada vervoerd en daar pas uit gehaald na aankomst bij Maureen. Chico was al 7 en had al die jaren moeten overleven in Spaanse refugio’s tussen honden die je afsnauwen of zelfs bijten. Toen Maureen hem als eerste echt ‘zag’ en wilde opvangen was iedereen ontroerd. Chico is intens lief gebleven, maar geen handling gewend natuurlijk, dus aanraking blijft een wat teer punt. Het overdoen van de ene in de andere bench in een stress-situatie zou tot paniek, bijten en ontsnappen zou kunnen leiden. Dan maar aankomen in de poep, dat was je er wel af.

Thuis: alert zijn is niet meer nodig.

 

Veel mensen zouden dieren als Chico, hoe lief en leuk ook, weer terugbrengen. Je moet niks forceren. Dan worden ze hartstikke onzeker en kunnen in paniek de vlucht naar voren nemen en happen of zelfs echt bijten. Enkel uit lijfsbehoud. Respecteer je hen, dan krijg je een schat van een hond. Zodra het echt goed voelt, komen ze zelf en genieten dan ook van nabijheid en knuffels. Maar veel mensen ‘gebruiken’ een dier eigenlijk toch iets te veel: even aaien (ook nog over de kop) is immers zo leuk, zelfs als je een wildvreemde bent. Zowel Chico als onze kleine Rafa (ook een voorbeeld hiervan) hebben de neiging in elkaar te duiken, als je ze wilt aanhalen, ook bij de baasjes soms. Rafa’s kopje gaat op voorhand naar de grond, als we zijn tuigje omdoen en altijd is het daarna spanning afschudden: weer die onzekerheid vanuit vroeger. Daardoor snappen ze soms ook je bedoeling niet. Ga je dan door, met ‘kom’ roepen of wat dan ook, dan vergroot je de verwarring alleen maar. Bij kinderen (soms onvoorspelbaar, roepen, rennen, onhandig erop af) gaat het soms ook eerder mis daardoor.

Lekker veilig de wereld verkennen met het vrouwtje. Inmiddels loopt hij mee naast de fiets.

 

Maar wie dat aanvoelt, en dat doen Chico’s baasjes als geen ander, zien dat zo’n dier snel leert. Ze houden vaak ‘iets op zich zelfs’, maar voelen ze zich veilig, dan zijn ze dolgraag bij je en ontplooien zich super. Chico loopt bijna overal al los, wacht keurig bij oversteken, loopt aan de riem naast de fiets, accepteert poezen, danst van blijdschap als ze uitgaan, springt in elke open staande auto en zal nooit weglopen. Bazinnetje Truus is nummer 1, die volgt hij als een schaduw. Maar baasje Friso vindt hij ook heel lief.

En mooi is hij geworden! Het laatste korstje ten gevolge van hondentanden in de refugio is er eindelijk afgevallen. Hij heeft nu een zachte, glanzende, gezonde huid door de vers vleesvoeding!