30 juli ging Baco, hij werd ong. 12.5. Gered door de
Protectora uit de doding. Een dier op leeftijd in zo’n oord dumpen … De 8 mnd
refugio daarna vielen hem niet licht. In zijn nek nog een kale plek van een
flinke beet. Maar op 31 jan., na korte opvang in Smilde, kreeg hij een
liefdevol thuis in Dordrecht. Baco bleek pienter, levendig, onvermoeibaar met
zijn dierbare balletjes. Maar soms seinde hij: laat me met rust, heb je wel het
goede met me voor. Wrsch. ook eerder verwaarlozing en isolement gekend. Dat
seinen was kort, dan straalde hij weer. Gelukkig heeft Baco nog een half jaar
mogen stralen. Bij Linda, een jonge vrouw met warm hart, en bij haar om de hoek
wonende ouders, zijn oppas, en zijn lookalike Demi. In april bezochten we hen
in Dordrecht. Wat ging het mooi.
Maar Baco kreeg vreemde momenten: soms een hele rare blik in
de ogen, grommen. Ze hebben zo veel geïnvesteerd, maar de gedragstherapeute
vermoedde toch iets fysieks. Medicatie hielp amper. Het nam toe, hij kwam er
steeds moeilijker uit. Na overleg met gedragstherapeute, dierenarts en
stichting viel het zware besluit. Linda speelde die middag nog een uur met hem
met het balletje, hij was als van ouds onvermoeibaar. Bij de dierenarts zat hij
op schoot, tegen Linda aangekropen, heel rustig. Toen hij al onomkeerbaar diep
in slaap was door de eerste prik, kreeg hij epileptische aanvallen. Gelukkig,
dat kon hij niet meer merken. Volgens de dierenarts een bevestiging hoe mis het
was in zijn koppie.
Hoe moeilijk ook, soms moet je hiertoe besluiten. Het onweer
in Baco’s koppie zou wrsch. nog heftiger geworden zijn. Wij zijn Linda en haar
ouders dankbaar dat zij hem een stralend half jaar gaven. En zij hadden hem
nooit willen missen. Geen seconde spijt. Zijn as komt op zijn lievelingsplekje
in de tuin, onder de perenboom tegen het schuurtje. Aan het schuurtje komt zijn
portret te hangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten