’s Ochtends bos, zwemmen, zin in de dag. ’s Avonds ben je
niet meer. Het abrupt overlijden van een onafscheidelijk maatje: meer dan
moeilijk, verbijsterend. Ineens doodziek, interne bloedingen, operatie
kansloos. Een week geleden nog complimenten van de dierenarts: wat een
conditie, zo gezond, kan wel 15 worden. Hij werd nog geen 12. Baasje Wendy
adopteerde hem in oktober 2012, bijna 4.
Na lange omzwerving w.o. dodingsstation kwam Rumbo in opvang
bij Maureen. We vlogen zelf met hem terug uit Andalucia. Toen we op Airport
Eindhoven naar de vliegkennel liepen en zijn naam noemden, schudde deze van
blijdschap. Ondanks verwaarlozing was Rumbo in de kern een open, blij dier met
stralende ogen gebleven. Een en al ongepolijst enthousiasme. Bij natuurmens
Wendy kreeg hij bijna 8 fantastische jaren. Ze leerde hem alles op een fijne
manier: niet boos worden, corrigeren via afleiding. Rumbo kon zichzelf blijven
en toch leren/ontwikkelen.
Altijd samen, op die heerlijke moestuin, uren wandelen en
fietsen, autoritjes waar Rumbo dol op was. Alles hebben ze elkaar gegeven,
zielsveel van elkaar gehouden. Volgende week wordt hij uitgestrooid op al zijn
favoriete plekjes. Wij kunnen Wendy enkel sterkte wensen en Rumbo zijn rust
gunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten