Anita van Sierra Nevada redde Gorriona, Yorkshire Terriër,
geb. febr. 2018 (schatting) uit dodingsstation Delagos. April 2019 vloog ze met
ons naar Nederland. Teer, kwetsbaar. Helaas kreeg ze epilepsie. Maar ze leek in
balans te komen met de juiste medicatie en er, zoals meerdere Yorkies, oud mee
te kunnen worden. Wel van belang: een prikkelarme omgeving en structuur. Dat
lukte! 21 sept. kwam ze in een liefdevol Zeeuws gezin met 2 dochters (8 en 11),
een fijne, veilige tuin en de nodige dieren. De oortjes, in Spanje zelden
omhoog, stonden nu fier rechtop! Wat waren ze blij met haar. Na de nodige
gewenning kwamen er zelfs pittige terriërstukjes boven. Terwijl Maureen nog
schreef: haar rasbeschrijving heeft ze niet gelezen, zo timide en zachtaardig
is ze. Helaas kwam de epilepsie terug. Eerst 2 x vrij licht en kort, maar rond
kerst geclusterd en heel heftig. Steeds weer. Alles gedaan, ziekenhuis, niets
hielp. Het was extreem, het was lijden. De artsen denken dat er meer aan de
hand was in haar kopje.
Nog geen 4 maanden kende Gorriona het geluk van een eigen
thuis boordevol liefde en bescherming. Ze heeft genoten van vlammetjes kijken
in de houtkachel, van sjouwen met sokken en slippers, van geknuffel, van
struinen in die heerlijk groene tuin met zoveel hoekjes. Katinka zei: het voelt
zo oneerlijk, want ze groeide zo. Het wat angstige hondje verdween. Ze ging
steeds meer durven, werd ondernemend, ondeugend, maar boos worden kon je niet.
We zijn deze familie dankbaar. De klap was keihard, voor
alle 4. Maar ze zeggen ook alle 4: geen seconde spijt. We hadden haar nooit
willen missen. Wat kan een klein, teer hondje veel losmaken! Ze is in hun hart
geëtst. Zoals het sitebericht hiervoor eindigt: de waarde van een leven hoeft
niet af te hangen van de duur of van een handicap. Het was het allemaal meer dan
waard. We leefden mee van dag tot dag en hebben groot respect voor hen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten