Cuca, 10 jaar, kwam in oktober. We hoopten dat haar
verhaal mensen zou raken, zoals eerder gebeurde bij oude en gehandicapte
dieren. Als je uiteindelijk maar die ene vindt. We wisten dat Cuca geduld zou
vergen in meerdere opzichten, maar we hadden niet verwacht uiteindelijk zelf te
zullen beslissen haar niet te laten adopteren. Cuca’s verhaal staat
uitgebreid op de site op 25 november met foto’s die illustreren hoe zwaar
verwaarloosd ze aankwam in de Spaanse refugio Protectora 2 jaar geleden. Ze is
getreiterd en heeft geleden. In de refugio had ze het al veel beter. Maar het
zijn geen Nederlandse asielen en het kan zo koud zijn in de winter. We wilden
haar na een leven van verwaarlozing en pesterijen graag nog een paar mooie
‘pensioenjaren’ geven: liefde en respect, warmte en verzorging.
Bij de dierenarts is Cuca onder verdoving kaal geschoren,
bevrijd van klitten en pijnlijke doornen, helemaal medisch verzorgd. Ze voelt
zich zichtbaar beter. Ze is nu open, aanhankelijk, geniet van knuffels en rent
energiek rond. Iedereen vindt haar een schat. Maar … Cuca bijt bij aanrakingen
die het verleden oproepen. Ze is hartstikke lief, sociaal naar mens en dier en
bijt nooit zomaar, zonder aanleiding. Maar naast haar angst voor handling die
te dicht bij komt, voelt ze zich ook snel erg ongemakkelijk bij druk en
sturing. Dat vergt mensen die een hond goed kunnen lezen, want haar
waarschuwingssignalen (oogwit, verstijven, lip optrekken …) zijn klein. En soms
worden die signalen niet sterker, maar gaat ze heel snel over op bijten, helaas
met flinke schade. We hebben vaker bijtertjes, maar dan is de bijtschade
beperkter en door handelen met beleid en zorgvuldige plaatsing bij verstandige
mensen kwam het altijd goed. Maar kan dit tere punt van Cuca ooit minder
worden? Is het verantwoord te wachten op een adoptant (als die al komt) die dit
kan sturen/voorkomen? Het gaat niet alleen om situaties als trimmen,
dierenartsbehandeling e.d. waarbij je letterlijk heel dicht op de huid komt.
Ook onrust en andere prikkels kunnen haar opwinden of een ongemakkelijk gevoel oproepen.
Met de risico’s van dien. Pas in een leefomgeving als Dierenthuis kan ze echt
ontstressen. Daar spelen die prikkels niet en de verzorgers weten dat je honden
als Cuca niet onder druk moet zetten. Dan zoekt de sociale Cuca zelf contact.
Dan geniet ze zichtbaar van een aai.
Dierenthuis is een indrukwekkende organisatie
Ze vangen dieren in nood op die door (besmettelijke)
ziektes, handicaps, grote gedragsproblemen of ouderdom niet elders plaatsbaar
zijn. Hun filosofie is respect voor elk leven dat een vorm van kwaliteit heeft.
Die visie delen wij met hen: voor mens en dier. Alle dieren blijven bij
Dierenthuis tot hun dood. Ze krijgen geen spuitje, maar goede voeding, de
juiste omgeving, professionele en liefdevolle verzorging en aanpak. Het gaat
bv. om katten met het FIV-virus of Leucose, om zwaar mishandelde, schuwe en
verwilderde katten, om gehandicapte honden en honden met trauma’s en
gedragsproblemen. Geen hokken, maar een prachtig terrein van 30.000 m2 met
zwemvijvers, bomen en struiken. De dieren leven in groepen die bij elkaar
passen qua gedrag of ziektebeeld bv. De grote huiskamers zijn gezellig en
aantrekkelijk. Klik op de site van Dierenthuis via ‘nieuws’ naar ‘foto’s bezoek
open dag 26 november’ en zie hoe fijn de dieren daar mogen leven. Esperanza
steunde Dierenthuis soms in het verleden. We waren op bezoek in hun vroegere
locatie in Aarle Rixtel en later in Almere, waar we uitgebreid spraken met
Steven en Alice van Duijn. We wisten: als er één plek is waar Cuca gelukkig kan
worden, geen risico loopt op fatale incidenten en waar ze nooit meer weg hoeft,
dan is het daar. We hebben ons verzoek aan hen uitgebreid onderbouwd en
geïllustreerd. Hun antwoord was volmondig ja. Wij zijn blij voor Cuca.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten