Deze blog hoort bij de website esperanzahoopvoorhonden.nl en is het vervolg op de blogs van 2011 tot en met 2015. In elke berichttitel staat de werkelijke datum, zodat zij redelijk terug te vinden zijn. De datum van plaatsing is natuurlijk veel later, omdat er sprake is van een grote omzettings-actie
Hallo Maureen, Dirkje en Michiel, even een kleine update.
Huis en tuin zijn intussen heel gewoon, Lupita kent alle
interessante plekken, vooral de schuur waar wel eens muizen zitten is heel erg
in trek. Slapen geeft geen enkel probleem, evenals eten en het omgaan met
de dagelijkse dingetjes. Onze kleindochter van 11 jaar, heeft Lupita
gisteren een klein stukje uitgelaten, maar na 10 minuten wilde ze toch naar
huis, ze wist trouwens feilloos het huis terug te vinden, onze kleindochter
werd met kracht meegetrokken. Vandaag voor het eerst achter in de auto en
aan de lange lijn naar het bos. In het bos de eerste 10 minuten erg
opgewonden (zoals elke hond), toen prima aan de lijn rondgebanjerd, op de
terugweg de lange lijn los op de grond. Af en toe even het hierkomen
geoefend, wij zijn dik tevreden.
Groeten Nettie en Jan.
PS ze is ook ingeschreven in de databank voor honden.
Zondag 28 augustus kwam de levendige Rakker (van april 2015)
na een reis van 2 dagen aan met Home from Home Transport. Aangeschaft en weer
gedumpt als een stukje speelgoed. Zoals Maureen zei: Tja, het is geen pluchen
hondje dat je op de kast zet. Maar lees hieronder hoe hij heeft geboft en hoe
goed het gaat. Wel was hij extreem gefixeerd op Corry, maar die is onmiddellijk
met zijn verlatingsangst gaan oefenen. We zijn blij met dit bazinnetje met
hondenervaring. Zij geeft in evenwicht de trits liefde, beweging en discipline:
de voorwaarden voor een hond die zich veilig voelt bij een baasje dat het stuur
in handen heeft en die heerlijk aan al zijn trekken komt.
Rakker.
Na een autoritje van een half uurtje ben ik thuis. Toen ik binnen kwam zat er
een rood monster met hoge rug en dikke staart op ons te wachten.
Vrouwtje noemde dat beest Tinus. Puh , rare naam hoor. Ik vind mijn naam Rakker
veel leuker. Ik was wel een beetje bang van dat roodharige beest.
Maar nu zitten we gebroederlijk naast elkaar als we wat lekkers krijgen en durf
ik Tinus zelfs uit te dagen en weg te jagen door naar hem te blaffen. Hihihi,
maar vrouwtje vind dit niet leuk.
Mmmmm, errruggg lekker!
Hier zit Tinus op zijn troon en houdt mij goed in de gaten
Achter mijn huis (hihihih, hoor mij nou mijn huis!) is een
fietspad door het bos daar gaan we vaak heen om te wandelen. Dat is gaaf
joh!!!! Er komen daar veel honden dus ik kan lekker snuffelen en mijn spoor
afzetten.
Hier doe ik bodemonderzoek. Heel belangrijk!!!!
De eerste nacht heeft vrouwtje bij mij geslapen op de bank. Ik vond het alleen
zijn erg vervelend. Het liefst loop ik het vrouwtje de hele dag achterna en wat
ik nog liever doe is de hele dag bij haar liggen. Maar dat kan niet
altijd.
De eerste nachten sliep ik in een bench. Zo’n ding met tralies. Dat vond ik
maar niks en dat makkte ik duidelijk door te blaffen en te janken. Na vijf
nachten hoefde ik niet meer in de bench. Nu slaap ik lekker op de bank en blaf
en jank niet meer als vrouwtje naar boven gaat.
Overdag ben ik ook wel eens een uurtje alleen. In het begin vond ik dat maar
niks maar nu gaat het al stukken beter. Ik weet nu dat vrouwtje weer terug
komt.
Vrouwtje zegt dat ik een grote vent ben omdat ik mijn plasjes en poepjes netjes
buiten doe. Dit had ik zomaar in de gaten. Elke keer als ik buiten plas of poep
dan krijg ik iets lekkers. En ja, daar wil je het dan wel voor doen.
We wandelen heel veel. Elke dag wel 6 km. We wandelen in het
bos, heide en velden.
Aan de riem lopen vind ik prima. We gaan ook vaak naar het korfbalveld om te
spelen met de bal. Vrouwtje heeft dan een hele lange lijn zodat ik lekker kan
rennen en de bal kan ophalen.
Gisteren (19 sep) heb ik voor het eerst los gelopen. Oei oei oei , wat was dat
spannend. Ik bleef goed bij het vrouwtje in de buurt. Ik liep ongeveer 5 meter
voor haar of een paar meter achter haar.
Bruginspectie. Goedgekeurd!!!!
Heerlijk op de velden in de natuur
Mooi hier!
Onderweg kwam ik ook grote zwart wit gevlekte beesten tegen.
Daar moest ik wel tegen blaffen. Van vrouwtje mocht dat niet. Als ik blafte dat
prikte ze me met een vinger in mijn ribben. Vond ik niet leuk, dus maar niet
meer blaffen als ik die beesten zie. Vrouwtje zei dat het koeien waren.
Later kwam ik nog een heeeeeeel groooooot zwart beest tegen. Grooot joh!!! En
ik maar blaffen tegen dat beest maar hij ging niet weg. Er kwam zelfs nog
eentje bij. Vrouwtje zei dat het Friese paarden zijn en dat ik daar niet tegen
mag blaffen. De volgende dag heb ik nog een keer geblaft , maar daar was
vrouwtje weer met haar vinger. Dus maar niet weer gedaan. Ik vind ze nu
normaal.
Met Tinus de rode kater in de tuin.
Ik heb een goed plekje gevonden. Lekker eten, veel wandelen en veel
knuffelen.
Vrouwtje is strontwijs met me.
Esperanza dringt altijd aan op samenwerking. Als je goed en
effectief samenwerkt komt dat ten goede van dieren. Vaak zie je helaas toch dat
ieder voor zich en ook nog naast in plaats van met elkaar werkt.
In mei bezochten wij aan de rand Boekarest de refugio van
Monica Semeniuc. Carmen Costea heeft haar honden daar ondergebracht na ze uit
de refugio van Fundulea te hebben gehaald. Wij hielpen daar met honderden
kilo’s voer en een nieuwe betonmolen.
Vervolgens hebben de kliniek van Garovitsa en Rudi Hofman
bezocht, een indrukwekkend dierenartsen echtpaar dat een grote kliniek heeft
opgebouwd en een klein shelter in Boekarest heeft en nog een groot shelter (600
honden) buiten Boekarest, voorheen een dodingsstation, alles onder de naam Dog
Rescue Romania. Zij organiseren veel sterilisatie- en castratiecampagnes in hun
regio en helpen heel veel, ook vaak gewonde dieren. Wij hebben hen tot nu toe
eenmalig ondersteund.
Tot onze vreugde zagen we nu dat Rudi en Garovitsa Hofman
een sterilisatiecampagne hebben georganiseerd in het shelter van Monica
Semeniuc. Dat is een grote hulp voor haar.
In onderstaand filmpje komt Rudi Hofman aan in de refugio
van Monica.
Waar Esperanza zicht richt op honden, die een kans moeten krijgen, vaak ook honden met een handicap, richt Hope Animals, de stichting van onze vrienden in Granada zich naast het treinen van honden als waak- en/of verdedigingshond o.a. op het gebruik van de hond als middel voor kinderen met een handicap, bijv. kinderen met autisme. De hond wordt dan opgeleid als therapiehond of hulphond. Vaak betreft dat honden, die zonder deze opleiding toch al beter in het leven staan dan veel van hun soortgenoten.
Esperanza pleit er vaak voor om ook honden met een handicap, kansarme honden op te leiden tot hulphond, perro de assistencia. Immers zo’n hond zou ook best een geschikt maatje kunnen zijn voor een autistisch kind. Hieronder een foto van een training van een club kinderen met autisme en het syndroom van down in de finca.
Zaterdag 10 augustus vroeg Rocio ons of wij de training wilden zien van hun eigen dieren. De Spaanse waterhond met de Friese naam Popje, de Hollandse langharige, éénjarige herder Drogo, de mechelaar Aria, het zwijntje Burton, de jonge boardercollie Fantasme en de waakond/mechelaar Kaki. Bij de training van Aria gebruikte Paco Michiel als acteur boef. Michiel moest gepakt worden (zie foto's van Aria hieronder).
Paco en Rocio hebben hun eigen stichting, Hope Animals. Al hun activiteiten met dieren zijn daarin ondergebracht. Voor hun levensonderhoud zijn zij voorlopig afhankelijk van het werk van Paco, hun droom is te kunnen leven van alle stichtingsactiviteiten.
Zij hebben sinds kort ook een zwijntje, Burton. Hij werd achtergelaten in een winkelkarretje en zou naar het dodingsstation worden gebracht. Rocío heeft iets met zwijntjes en nam Burton op in de finca. Op dit moment timmeren zij een groot hok voor hem en krijgt hij een modderpoel.
Rocio met Burton
Paco met Kaki
Paco is gecertificeerd hondentrainer. Samen organiseren zij daarvoor:
-het opleiden van honden als therapiehond, als hulphond, als waakhond, als verdedigingshond en zij verzorgen van seminars op dit gebied.
Zij geven trainingscursussen met de clicker voor hondenbezitters. Zij organiseren op hun finca clinics voor gehoorzaamheidstraining (lichaamstaal, signalen waarnemen, gebruik van de stem) en behendigheidstraining (snelheid, coördinatie), zowel theorie als praktijk.
Paco verzorgt bij particulieren gedragsverbetering van hun hond, Rocío geeft clinics vachtverzorging, ook therapeutische massage voor de hond. Ze hebben een pensionmogelijkheid en zij hebben het agentschap voor het hondenvoermerk Husse in de provincie Granada
Toni Mena Velasco is gelukkig op deze prachtige plek. Ooit was ze sportkampioene, sindsdien leeft ze voor en met honden. Sterk en stralend rent ze luid roepend voor de honden uit en strooit met wijde gebaren voer ver om zich heen op dit eindeloos grote terrein met de Sierra Nevada op de achtergrond.
We kennen Toni via Rocio. Ze ving 2 jaar geleden de 7 pups op die Rocio samen met Elena naar Nederland bracht: Lobo en broer Maki, Bob en Marley en Rhoony, China en Luis. Ze woonde toen nog in een huis in Las Gabias bij Granada. Tijdens ons bezoek toen zagen we Vero, door een ongeval helemaal verlamd aan de achterhand. In Nederland wellicht afgemaakt, want dat is geen hondenleven, zegt men vaak op voorhand al. Rocio en Toni hebben met massage en acupunctuur bereikt dat Vero zich weer kan redden, al is het super wankel. Maar heel vaak mag Vero in de rolstoel van Esperanza. En net als de allereerste keer is Vero dan gelukkig. Wat is er mooier dan hem te zien tussen de olijfbomen met de andere honden?
Toni woont sinds een jaar in de Vega, de relatief vruchtbare vlakte waar o.a. tabakplanten staan. Rocio ontdekte dit terrein. Maar wat bleek? Wat nu voor deze honden een paradijs is, was toen een hel. Er zat een zogenaamde criadora, een illegale puppyfokkerij, gedreven door 1 man, zwaar alcoholisch. In de donkere cellen waar de moederhonden nooit uit kwamen lag de stront decimeters hoog en op het terrein dat wemelde van de ratten lagen talloze honden in ontbinding. Geur van dood en stront. Rocio heeft bij het vreselijke karwei om hier iets nieuws te beginnen meegeholpen, o.a. met de hogedrukspuit.
Nu is het een paradijs. Op zijn Spaans natuurlijk. Nette burgers vinden dit troep. Toni woont in een caravan en de keuken is buiten. Er wordt geleefd op een kleurige vloer, want zo zijn ze ook hier in Andalucia. Dat hoort erbij. Toni heeft niks nodig verder. Dit is het leven dat ze wil. Alle honden die ze opvangt, gemiddeld zo'n 70, zijn opvangers van de organisatie Animales sin suerte (honden zonder geluk) die probeert een nieuw thuis te vinden voor de dieren. Ze zien er goed uit en hebben vrijheid! 's Avonds gaan ze naar hun kennels natuurlijk.
Toni heeft veel vrijwilligers. Ze trekt mensen aan. De sleutel: libertad, vrijheid. Wil iemand schoonmaken: oké. Wil je met dieren spelen/socialiseren: oké. Iets anders: oké. Een hartverwarmend bezoek!
Na het bezoek aan refugio Sierra Nevada dinsdag nu naar de
Protectora in Fuentevaqueros, 15 km van Granada. In dit voormalige
dodingsstation wordt niet meer gedood sinds 2012. Een paar mensen zetten zich
hier dagelijks in voor zo'n 70 honden en 30 katten. Vaak meer. Ze zwierven op
straat, worden afgegeven of ze halen ze zelf op uit een dodingsstation. Ook
Anita van Sierra Nevada doet dit geregeld. Ze nemen dan dieren mee waarvan de
termijn bijna verlopen is en die dus gedood zullen worden.
Naast het zoeken van een thuis voor deze dieren is er soms
een sterilisatiecampagne, staan ze met infostands, gaan naar scholen of
schoolkinderen komen op bezoek. Voor adoptanten in Spanje is er gratis een
korte cursus van 4 uren.
De Duitse Conny leidt de Protectora. Onder meer met steun
van een dierenarts die dagelijks 2 uur komt. Ook hier net als overal
verhalen...... Spanje is bar, maar daarbinnen is Andalucia misschien nog wel
een graadje erger. Het ziet er super uit. Wij nemen zondag 6 honden mee terug
naar Nederland:
Barpi, Coco, Goldy, Paco, Oliver, Tierri. Ze gaan naar
Maureen in opvang en op de open dag voor publiek bij haar dierenarts in
Diever mogen ze optreden! Dat leidt jaarlijks tot mooie adopties. Ze zijn er
natuurlijk wel wat op uitgezocht dat ze dat aan kunnen. En is het toch te veel,
dan worden ze thuis gebracht. Binnenkort staan ze allemaal op de site. Hier
alvast een paar.
Coco, gedumpt door een familie
Goldy, die helaas zondag van haar pups moest scheiden
Tierri, op het nippertje uit het dodingsstation gered
En een filmpje van Tierri
Vooraf viel al op hoe zeer ze hun best doen goede informatie
te geven. En dat valt echt niet mee naast alle dagelijkse werkzaamheden en
besognes. Zo was er 2 weken geleden een virus onder de katten waar helaas een
aantal aan overleden is. Dieren ophalen en wassen, vachtverzorging, recent een
hondje dat jonkies aan het krijgen was toen ze aankwamen. Alle dieren getest op
4 Middellandse Zee-ziekten, op Giardia etc. De papieren en paspoorten per dier,
het regelen van de reizen, nou ja.....
We hebben groot respect dat alles er zo goed uit ziet.
Esperanza heeft ook hier wat geholpen. In sommige delen met kennels weerkaatst
het geblaf zo erg. Ze wilden hier graag muziekboxen.
Wat zou je graag al die dieren het plekje onder de zon
bezorgen waarop elk levend wezen recht heeft. Een paar voorbeelden hier.
Troll: op dit filmpje staat ook Carmen die voor Conny een grote steun voor
adopties in Duitsland is. Ze was toevallig 5 dagen hier om vele foto's en
filmpjes en beschrijvingen van de honden te maken.
Deze Bretonse Spaniel
Ook hier de Staffords
Dit lijkt wel een opvolger van de kleine Olli.
De volgende 4 hebben al geluk. Ze komen in Oktober.
Van Guira hebben we geen foto gemaakt, maar wel van:
Sierra Nevada zit nog geen jaar op deze plek. Ze hadden
hoger in de Sierra jaren lang een prachtplek. Zoals vaker hier liep het slecht
af. De eigenaar die er ooit zelf honden hielp, maar daar in om kwam en toen
Anita om hulp vroeg, heeft hen letterlijk verjaagd. Terwijl Anita op de zorgvuldige
wijze die haar eigen is er langzaam maar zeker iets moois van gemaakt had,
wilde hij de boel verkopen tegen een woekerprijs. Het is een drama geworden,
Anita en honden liepen gevaar etc. Natuurlijk heeft niemand anders het gekocht,
want wie heeft daar ook maar iets te zoeken, en nu is het al onbegaanbaar.
Tot onze grote verrassing vond de refugio een nieuwe plek: waar op 8 januari
2008 onze Niki en Rafa vandaan kwamen! In Padul. De toenmalige refugio was al
een paar jaar weg. Overwoekerd was het niet, want hier is (helaas) amper groen,
maar steen en gruis en stof. Toch wordt al weer hard gewerkt aan verbetering.
Tja, en hoe erg de honden het vinden dat ze geen met bomen begroeide bodem meer
onder de poten hebben??? Als ze vrij lopen (en dat mag elke hond hier
gelukkig dagelijks een poos) dan kunnen ze knallen. Zie het filmpje. En het was
nb. woensdag tijdens ons bezoek tegen de 40 graden. Gelukkig was de allereerste
verbetering het zwembadje.
Verder bestaat de wens de daken tegen hitte en kou beter te
isoleren. Daar gaan we wat bij helpen. Stap voor stap gaat de opbouw verder. Er
is net een goede wasmachine gekomen en het goede bericht dat de burgemeester
hen toestaat een stukje grond erbij te nemen. Er zijn momenteel zo'n 13 honden
die nooit geadopteerd zullen worden. Die mogen daar dan een groot deel van de
dag vrij lopen.
Dirkje met Freddy
We willen ook graag met een paar adopties helpen. Maar het
is soms moeilijk voldoende goede informatie te krijgen. Als je hier bent, dan
snap je dat. Het is keihard werken. Geen dag zonder een of meer nieuwe dieren.
Allemaal verzorgen en heel veel medische ingrepen en het geregel rond adopties
en contact met opvang gezinnen..... In oktober gaat Freddy naar Maureen in
opvang. Een supervrolijke Frans. Hij heeft geen zicht in zijn linkeroog door
een verkeerd gelopen ingreep ivm een kersenoog.
Dit ouwetje gaat na 6 jaar refugio naar een familie in
Duitsland
Dit dier staat bijna de hele dag gebiologeerd te kijken bij
het kattenverblijf.
Mirtel heeft een half oortje: aangeboren misschien of
afgebeten?
En....... En...... En......
Wat is de cultuur hier toch anders. En wat is het dan
geweldig dat er ook zoveel mensen zijn die niet praten over de druppel op de
gloeiende plaat, maar zich blijven inzetten.
Op onderstaande blog lukt het voor vier filmpjes niet deze
te uploaden, daarom nog een filmpje van die vier honden, na de knop hier direct
onder.
Ongelooflijk. Maandag aangekomen en gisteren de heetste dag
van de zomer hier. Overdag gemiddeld 43 graden. Rocio en Paco hadden al een
poosje geleden een verrassing voorbereid voor deze dag. Ze vonden het te gek
dat we in 8 jaren nog nooit waren toegekomen aan een bezoek aan het Alhambra.
Een weredtopattractie. We hadden kaarten voor de entree van 12 uur, het heetst
van de dag. Schitterend, in één woord, maar 4 uren in die hitte (hier soms over
de 50 graden) lopen, grotendeels ook
buiten....
Er zijn veel zwerfkatten in en rond het Alhambra. Ze zijn
gesteriliseerd door een groep Engelse dierenartsen en her en der ligt een
hoopje voer op de grond. Ze zien er niet slecht uit.
Vandaag naar refugio Sierra Nevada in Padul. Muis en Beer
zaten hier ook en we kijken welke honden we samen met Maureen kunnen helpen.
Freddy staat al op de lijst. Een heerlijk en vrolijk hondje:
Golden Retriever met mix ???
Hij is bijna blind aan het linker oog door een slecht
verrichte ingreep voor een kersenoog. (Later hebben we het oog op advies laten
verwijderen en bleek er een hagelkorrel in te zitten)
Bij Rocio en Paco waar we weer slapen lopen naast 21 honden
en 5 katten ook een zwijntje en een fret (logeert tijdelijk) rond.
En natuurlijk Ellie: de mascotte van Esperanza. Niki en Rafa
kwamen in januari 2008 bij ons. Die zomer bezochten we de plek waar ze vandaan
kwamen en toen was Ellie daar. Ze sleepte zich voort op haar kontje: vergroeide
botten van de achterpoten door extreme patella luxatie.
Rocio met Ellie
Ellie was ooit in Nederland in het Medisch Centrum voor
Dieren in Amsterdam. Opereren was mogelijk, maar extreem ingrijpend en duur. We
besloten toen met dat geld andere dieren te helpen en Ellie kreeg een rolstoel.
Maar die is alleen voor wandelingen. Verder is ze zich steeds beter op haar
manier gaan redden. Ze is heel gelukkig hier op de finca.
