Eindelijk durven we het te vertellen. 1 augustus, ruim 3
maanden na Niki’s overlijden, kwam Kitty bij ons: uit Andalucia, 4 jaar. Een
schat met 2 energieën. super enthousiast en een heel rustig. Ze rent als een speer,
kan hoog springen, springt ook in onze armen en ballen vangen: uit de kunst.
Maar als ze genoeg beweging krijgt, zie je haar hele rustige kant. Het gaat
super, maar ze laat ons geen seconde uit het oog; zoekt erg haar veiligheid.
Loopt los vanaf dag 1: 1 x roepen en ze komt. Bijna te gehoorzaam. We denken
dat ze (te) streng behandeld is. Ook niet uitgelaten, want plassen doet ze op
straatstenen en deels in de loop.
Onze grote zorg was ons stoere mannetje Rafa met zijn
flinterdun hartje. Hij laat zich zo maar naar de 2e plaats verdringen. Maar hij
kwijnde na Niki’s dood. Genoot wel van de extra aandacht, maar miste alle vuur.
Kwam niet, als we riepen om te gaan wandelen. En Maureen schrok hoezeer de oude
Rafa verdwenen was, toen hij een nachtje logeerde. Na veel wikken en wegen ging
Kitty mee voor een logeerweek.
Maar er was eigenlijk geen minuut twijfel. En Kitty en
Rafa? Dat gaat helemaal goed vanaf het begin. En onze Niki is overal waar wij
zijn. Het kost veel meer tijd eer het verdriet kleiner wordt. Maar Kitty en
Niki staan niet tegenover elkaar. Integendeel. Ze staan naast elkaar, zoals
verdriet en liefde naast elkaar kunnen staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten