Guira, een jaar of 4 à 5, zwierf op straat en leek pups
gehad te hebben, maar die waren onvindbaar. Ze bedelde om voedsel bij
restaurants. Uiteindelijk belandde ze in de Protectora, een refugio in
Andalusië. Guira kwam in opvang in Lippenhuizen bij Chantal en haar gezin en
daar bleek al wat een fijne hond het is. Tom en Lisbeth die haar adopteerden
kregen een topper naar onze mening. Gelukkig vinden ze dat zelf ook, evenals de
poezen. Het zwerven op straat heeft natuurlijk wel schade aangericht en
daarvoor zal ze op zijn best onverschillige baasjes gehad hebben, die haar (met
pups?) gedumpt hebben. Schering en inslag helaas. Maar de zachte hand van haar
nieuwe baasjes met hun super rustige en geduldige aanpak zijn een zegen voor
haar. Ze heeft zo geboft! Lees maar wat ze ons schreven.
Siërra is nu ruim 6 weken onze huisgenoot en dat bevalt
wederzijds uitstekend. Ze is dol op onze twee poezen en zij op haar.
Gezamenlijk liggen ze s'avonds voor de houtkachel en genieten van elkaars gezelschap
en de warmte.
We hebben ons de eerste tijd afgevraagd welke genen zich
allemaal hebben genesteld in Sierra : een labrador, een dog, een pointer, een
boxer of alles bij elkaar. Een ratjetoe aan genen die vervolgens leiden tot een
hond die groot is, sterk, een duidelijk jachtinstinct heeft, vooral gericht op
vogels, heel mensvriendelijk is en super lief voor kinderen....Binnenshuis zijn
haar aanhankelijke en lieve karaktereigenschappen vooral duidelijk. Alle
mensen, ook onbekenden, Iedereen is welkom .Ze luistert naar verboden ( bv
" niet in de keuken", als we bezig zijn met koken) ze wacht haar
beurt af bij het eten geven. Bij het controlebezoek van de
dierenarts liet ze alles toe. Ze hecht zich meer en meer aan ons en onze gewoonten
(en natuurlijk omgekeerd....)
Buitenshuis is het anders. Ze heeft veel energie en toen
we probeerden de lijn te laten vieren om die energie uit te leven bleek al snel
dat haar jachtinstinct wel wat groter is dan haar hechting aan ons. Vogels,
m.n. eenden, ganzen en zwanen zijn heel verleidelijk en fluiten, roepen,
brokjes bieden nog niet voldoende beloning om de verleiding te weerstaan. Op
aanraden van de dierenarts laten we haar voorlopig aangelijnd. We lopen een uur
per dag in een fors tempo en willen op den duur haar leren om naast de fiets te
lopen. Dat is nu nog teveel gevraagd: ze leert nu om goed naast te lopen en op
het fietspad niet alle kanten uit te dwarrelen.
"Heeft ze een rugzakje",vroeg Dirkje. Ja,
toch wel. Ze vindt het eng om in het donker naar buiten gestuurd te worden om
te gaan plassen. Ze geeft nooit zelf aan wanneer ze haar behoefte moet doen. Je
ziet aan haar gedrag, bv likken, dat ze naar buiten moet. Maar dan moet je echt
meelopen en dan wil ze ook direct weer naar binnen. Ze wordt ook wat angstig
als je haar wat steviger aanpakt of letterlijk vastpakt. Ze heeft een zachte
hand nodig. Gisterenavond was er een schel fluitje op de televisie en daar
schrok ze van en kroop als een kleine pup naar ons toe en zocht veiligheid. En
kreeg die uiteraard...
Maar dat zijn minor things. Ze is een heerlijke hond. We
zijn allen blij met haar en zij met ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten