‘De liefste hond geweest die we ooit gehad hebben.’
20 november ging Diana, 10.5 jaar. Deze poedel liefhebbers
uit Krimpen a.d. IJssel mochten haar bijna 3 jaar hebben. En wat genoten ze van
het mensgerichte, watervlugge scheetje, zoals Joan haar noemde. Helaas, de
ziekte van Addisson (vaak erfelijk bij Poedels en ook vaak te laat herkend)
werd haar fataal. Ondanks diverse dierenartsbezoeken ook bij Diana niet tijdig
opgemerkt. Lieve, rustige poedel Jimmie is weer alleen. Maar het was zo goed:
elke dag een kop koffie in het bospaviljoen, een half uur heen wandelen en weer
terug. En vaak naar strand en duinen waar Diana opbloeide. Ze waren gelukkig
met elkaar.
30 nov. ging Rivka. We leefden intens mee tot het einde.
Rivka, van straat, geb. begin 2017, zat een jaar in refugio Protectora. Slim,
actief, gevoelig. Veel energie, rauzen, spelen naast knuffelen, uren
bank-soezen. Hobbies: gaten graven, muizen jagen. Adoptie 29 maart na 8 maanden
bij Maureen in Smilde. Rivka kwam aan al haar trekken bij een ervaren
hondenvrouw die haar begreep. Ook loslopen en de sterren van de hemel rennen
met vriendjes, hoewel wij dachten dat ze met haar sterke instinct nooit los zou
kunnen. In aug. meerdere verontrustende klachten. Diagnose na een zoektocht: de
ernstige auto-immuun ziekte syndroom van Evans. Ze leek het misschien te redden
(zie site 16 okt.) met sterke medicatie. Helaas kan dat ook verwoestend zijn.
Inslapen was gepland, maandagmorgen ging ze zelf. Na een laatste nacht met haar
vrouwtje. Te jong, te kort. Maar hoe kort ook, 8 maanden lang was Rivka thuis
in de mooiste betekenis. Ze hielden van elkaar, ze begrepen elkaar. Haar
bazinnetje schrijft: Ik kan ook glimlachen bij mooie herinneringen en lachen om
de grappige. Ze is me dierbaar. Blij dat we onze levens hebben mogen delen. Ook
al was het maar een stukje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten