Nuca (sitebericht hieronder) werkt met opvanggezinnen.
Roemenië kent ook veel shelters. Een viertal bezochten wij. Extreme
verschillen. Hele goede waar naast de basisbehoeften ook aan socialisatie wordt
gedaan. Maar ook wantoestanden. Soms verzuipen mensen in dierenhulp. Gevolgen:
overvol, slechte voeding, smerige onderkomens, dieren die er levenslang zitten,
omdat men niet toe komt aan opbouw contacten en voor adoptie noodzakelijke
observatie/beschrijving. De vicieuze cirkel. Hoe triest ook, steun is dan
zinloos. Gelukkig slagen vele wel in stappen voorwaarts. Een Duitse
dierenvriendin attendeerde ons op bovengenoemde WDR uitzending over shelter
Smeura in Pitesti: 6000!!! honden. Oordeel niet, kijk. Het vernieuwde shelter
(een voormalige vossenfarm) is in mei 2001 gesticht door mevrouw Ute
Langenkamp. De dieren worden goed verzorgd, men werkt planmatig en met visie
aan structurele verbeteringen in de regio (wat de regering dus helaas nalaat).
Natuurlijk, het is een absurd aantal, maar dit ‘shelter
of salvation’ is een plaats van hoop. Men laat het niet bij de verzuchting dat
het toch zinloos is. Aan het hoofd: Andreas Ole. Hij spreekt vloeiend Roemeens
en heeft veel hulp uit Duitsland. Ze hebben 200 adopties per maand en gaan elke
2 weken gaan met hun castratiebus door de dorpen: gratis castreren/steriliseren
en praten, praten, praten met de mensen. Vele ouderen hebben religieuze
bezwaren: God schiep immers de voortplanting. Ook heerst de opvatting (m.n. bij
rashonden) dat een hond dan geen echte hond meer is. Overtuigen gaat stapje
voor stapje.
Sommigen kritiseren adoptie, zeker van oudere honden die
jaren in een shelter zaten. Ook hier geldt: wees genuanceerd. Honden
verschillen net zozeer als mensen. De ene vraagt luid blaffend aandacht, de
andere zit stil in een hoekje etc. 26 en 29 november staat op onze site de
adoptie van onze Poolse Psikus, 14 ½ jaar. De eerste jaren op straat, toen 10 à
11 jaar in een kennel. Een wonder van aanpassing. Maar andere zullen de
socialisatieslag van een adoptie moeilijker of helemaal niet aankunnen.
In de tv-uitzending gaan de Duitsers Andreas
Ohligschlager en Simone Sombecki in Smeura op bezoek. Ze nemen 4 honden mee
terug. Andreas, ervaren met zware gevallen, heeft een ‘Revier für Hunde’ in
Duitsland. Daar kunnen de dieren bijkomen en dan door voor adoptie. Het is
ontroerend om dieren te volgen die jarenlang in een kennel zaten. En hun
ervaring is dezelfde als die van ons: het is fascinerend en bij de juiste
aanpak en in de juiste leefsituatie heel goed mogelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten