Deze blog hoort bij de website esperanzahoopvoorhonden.nl en is het vervolg op de blogs van 2011 tot en met 2015. In elke berichttitel staat de werkelijke datum, zodat zij redelijk terug te vinden zijn. De datum van plaatsing is natuurlijk veel later, omdat er sprake is van een grote omzettings-actie
Spaanse Waterhond Snoef is zò lief en zette zò graag bij
Maureen de boel op stelten. Dit type hond behoeft sturing om later niet zijn
eigen gang te gaan en eenkennig te worden. Snoef boft: de nieuwe baasjes kennen
het ras en bazinnetje Patricia weet van opvoeden. Dagelijks kunnen we op FB
zien hoe Snoef met haar uitlaatservice mee op pad gaat en stap voor stap leert
zich te gedragen. En heerlijk veel beweging krijgt ondertussen.
Omgevallen na een prachtige dag
Snoef is dikke maatjes met hun Spaanse Waterhond Tommy:
vriendschap voor het leven, schrijft Patricia. Tommy corrigeert Snoef, haalt
haar ook uit aanvalsgedrag. Want Snoef is pittig, zet honden op hun plaats die
bezitterig zijn, niet samen spelen. En wie haar wil aanvallen, wordt ook op
zijn nummer gezet.
Snoef en Tommy
Het opvoeden vergt veel consequentie, want Snoef is een
dondersteen met een slim en sterk karakter. Maar ze genieten enorm van haar. En
gelukkig kan het vrouwtje streng zijn. En wat genieten wij omgekeerd van deze
prachtige opvoeding waarin humor en creativiteit niet ontbreken.
Snoef en baas
Snoef laten wennen aan een paraplu..wat een eng ding...maakt
herrie...beweegt...en wordt een 1x donker😂😂
De dag na kerst is Omi overleden. Ruim 13 jaar oud. Het
eerste sitebericht in dit nieuwe jaar is een terugblik op Omi, het vederlichte
hondje dat, zo stilletjes als ze rondscharrelde op het gras, met haar neusje
geuren opnemend, iets knaps voor elkaar kreeg. Ze riep het goede in ons op,
vertedering, rust. Ze creëerde verbinding. Naast haar trieste verhaal raakte
ons, en velen met ons, het bijna onverstoorbare, serene, het intens lieve en
tere.
Omi deed je voelen dat het niet om plaatjes gaat. Ze
staat symbool voor de vele extra kansarme dieren die niet snel gered worden,
omdat ze een kwaal of handicap hebben, niet jong of schattig pup zijn of aan
een ander plaatje voldoen. In onze keuze- en gemaksmaatschappij sta je dan
achteraan. Maar wat Omi gaf is onbetaalbaar. Zij maakte je tevreden met wat er
(nog) is, straalde klein geluk uit. Een kostbare les.
Wij zijn Anita van refugio Sierra Nevada dankbaar dat ze
Omi redde. We zijn Maureen dankbaar voor haar liefde en zorg. Het bracht
gebroken nachten mee, verdriet om het gemis, maar wat Omi terug gaf had ze
nooit willen missen. Ook danken we hen die bijdroegen in de kosten voor
dierenarts, speciale voeding en oog-hart-nier medicatie. En allen die trouw
meeleefden.
Anita nam Omi 21 april 2017 mee uit het dodingstation van
Delagos: een haarkluwen, oogjes vol zweren, in een hoek gesmeten. Haar hart
brak. De dierenarts verwijderde het ene oog en opereerde het andere dat iets
zicht behield. Helaas is de refugio, hoe liefdevol ook, een zware plek. Nul
comfort, zomerse hitte, winterkou, scherp gruis, stoffig.
Maar zelfs daar zagen we haar genoeglijk rondscharrelen.
Dus, hondje van de dag of niet, 25 september 2017 namen we haar mee naar
Nederland. Omi genoot nog een jaar en 3 maanden: van het gras onder haar
pootjes, haar neusje in de wind, de geuren, een enkel veldwandelingetje,
kroelen en tegen Maureen aan, nestjes maken in haar slaapmandjes, lekkere
hapjes peuzelen. Onverstoorbaar tussen de andere honden. Ook toen ze dement
werd en kleine tia’s kreeg was ze niet angstig of rusteloos.
Het is verdrietig en leeg zonder Omi. Maar in haar naam,
met haar inspiratie, gaan we door en hopen ook in 2019 extra kwetsbare dieren
een plek onder de zon te geven. Met Maureen en de mensen die meeleven en
steunen.
De aktie voor een nieuwe schutting voor de hondenweide is
mede dankzij Omi een indrukwekkend succes geworden.
Afgelopen tijd kregen we 2 overlijdensberichten: van
Balou van 8 en Grietje van 13, beide ingeslapen vanwege inoperabele kanker. De
foto’s van Balou lieten zonneklaar zien hoe ver de 2 tumoren bij de melkklieren
al gevorderd waren. Grietje had een enorme tumor bij de staart. Gelukkig hadden
ze fantastische baasjes die hen prachtjaren hebben gegeven.
Grietjes laatste foto
Aankomst in Keulen
In Spanje
Cockertje Grietje, al 10 bij adoptie (1 dec. 2015) zat in
een dodingsstation. Ze werd daaruit gered door een vrouw die thuis al 70 honden
had: een compleet boven het hoofd gegroeide chaos. Pas in refugio Sierra Nevada
kon Grietje wat bijkomen. Ze was zo vervilt en had vergroeiingen in haar oren.
Ook geestelijk was ze wel getraumatiseerd, schreef
bazinnetje Ans. Ze kon bv. absoluut niet alleen zijn. Toch had ze 3 gouden
jaren. Ze zag er zo mooi verzorgd uit en kreeg heerlijke boswandelingen. In
huis voelde ze zich veilig en was ze super lief.
Balou, mix Rottweiler en langharige Duitse Herder, kwam
uit Hongarije. Gedumpt op straat. Een lieve, zeer trouwe hond die weinig eiste
en zich niet op de voorgrond plaatste. 20 januari 2014 (een jaar of 4)
geadopteerd door een dierenfamilie. Samen met de Griekse Amon heeft Balou de
sterren van de hemel genoten in hun volledig omheinde anderhalf hectare grote
tuin/weiland. Balou was pas 8, te jong, maar wat echt telt is de liefde en de
kwaliteit van leven.
Rayo’s trieste verhaal beschreven we hieronder. Amputatie
is een zware beslissing, maar Rayo’s leven liep gevaar. Onze hoop lijkt uit te
komen. De wond geneest goed, de bloedwaarden zijn sterk verbeterd, mede door de
extra ijzer die Maureen geeft. Dat hij het prima doet op 3 pootjes blijkt wel
uit dit filmpje van een rennende Rayo met Nala. Op naar een gouden mandje!
Rayo en Nala
Neymar van 5 ½ , nu Rufo, ging 9 dec. al naar huis. Naar
liefdevolle mensen die altijd 4 honden hebben plus geregeld een opvangertje.
Dat is wennen. Rufo was enig hond op zijn Spaans: amper aandacht, alleen op de
patio wrsch. Hij doet het super: blij, aanhankelijk, leergierig, geniet volop
van wandelen. Aandacht delen is een puntje: soms snauwt hij de anderen weg.
Charlie en Bella’s reactie: ‘och, het zal wel’. Kanjer trekt zich dan wat
terug. De kleinkinderen bekijkt Rufo nog op afstand. Dit alles hoort bij het
wennen. Echt aandachtspunt is hun oppashond (2 dagen p.wk): Rufo reageert fel
op de onzekere, niet goed gesocialiseerde Schapendoes-pup Doris. Doris’ angst
en onzekerheid verontrusten hem duidelijk. Daar moet aan gewerkt worden.
Otto, maart 2014, is nu Otis. Zaterdag huisbezoek in
Hengelo. Zondag gehaald. Gelukkig ervaren Beagle-kenners met tijd en
engelengeduld. Otis is nl. Beagle in alles. Minder charmante kanten: zware
blaf/loeien, neus achterna, bananen in de oren. 9-jarige kat Bagheera was super
met hun overleden Beagle. Maar met Otis? Het kattentest-filmpje in Spanje toont
een overenthousiaste, loeiende Otis en verschrikt op hol slaande katten. De
afgelopen 2 dagen heeft deze vrolijke Frans meer gelopen dan in zijn hele leven
en met Beagle-enthousiasme huis en omgeving verkend. Bagheera v.a. het begin in
de buurt (deur op een haakje, dus hij kan weg, maar Otis kan er niet door). Met
de dierenarts was overlegd: laat ze zelf op natuurlijke wijze toenadering en
rangorde bepalen, vertrouwd worden met elkaars geuren. Otis had het te druk en
was te moe om op Bagheera te letten. Die kwam de baas kopjes geven
gistermorgen, terwijl Otis pal naast hem in de bench lag te ronken. We genieten
van de mailtjes. De laatste: ‘Otis gaat als een speer. De hele familie is
verliefd. Otis vindt alle aandacht super. De match tussen hond en kat komt
goed: beide veel aandacht geven en veel luchtjes uitwisselen.
Onbegrijpelijk, Canelo (5 à 6 jaar) zat 2 ½ jaar in de
refugio. Hij leefde daarvoor op straat met een één ogige kat. Een familie
voerde hen. Toen buren met vergiftiging en dodingstation dreigden hebben ze ze
gevangen. Helaas verdween de kat en is Canelo alleen naar de refugio gebracht.
Zijn blik is soms wat treurig, maar hij is lief, vrolijk en aanhankelijk. Ook
met bezoek en Maureen’s buurkinderen doet hij het super. Hij kan hard rennen en
is in basis een actief hondje. Hij kwispelt blij met zijn grappige krulstaart,
als hij geprezen wordt. Met zijn dikke zachte vacht en schattige koppie (1
afstaand en 1 hangend oor) een gouden hondje voor wie hem in het begin niet
alleen laat en tijd geeft om te wennen en voor alles een gevoel van veiligheid
op te bouwen.
Coco, een jaar of 4, is ook van de straat en zat 1 ½ jaar
in de refugio. Dat liet sporen na, want optillen en een omarming kon hij eerst
niet aan, maar nu geniet hij ontzettend van een 1 op 1 momentje, dankbaar dat
hij weg is uit de refugio. In wezen een zacht, lief, naar knuffels en aandacht
snakkend hondje, dat te bescheiden is om te vragen. Hij volgt Maureen op de
voet. Hij is sociaal met honden, maar vindt ze snel te druk. De verzorging van
de bonken vilt aan broek en staart en klonten op de buik onderging hij braaf.
Wat zal het heerlijk voelen daarvan bevrijd te zijn. Op de hondenwei kan hij al
lekker hard rennen in zijn eentje.
Nala is ong. 10 maanden. Wat een schat! Wie letterlijk
stevig in de schoenen staat en deze ruwe, zeer baasgerichte diamant kan
opvoeden, krijgt een fantastisch maatje. Nala is een Duitse Herder mix met
hangoren: groot, lomp, enthousiast, open en sociaal. Er zit geen kwaad in,
hoewel haar start akelig was. Ze zat aan de muur vastgeketend op een
binnenplaatsje. In refugio de Protectora is ze gelukkig al bijgekomen. Ze
blijkt een vrolijke, nieuwsgierige puber. Van knuffelen houden is een vereiste!
Nuca (sitebericht hieronder) werkt met opvanggezinnen.
Roemenië kent ook veel shelters. Een viertal bezochten wij. Extreme
verschillen. Hele goede waar naast de basisbehoeften ook aan socialisatie wordt
gedaan. Maar ook wantoestanden. Soms verzuipen mensen in dierenhulp. Gevolgen:
overvol, slechte voeding, smerige onderkomens, dieren die er levenslang zitten,
omdat men niet toe komt aan opbouw contacten en voor adoptie noodzakelijke
observatie/beschrijving. De vicieuze cirkel. Hoe triest ook, steun is dan
zinloos. Gelukkig slagen vele wel in stappen voorwaarts. Een Duitse
dierenvriendin attendeerde ons op bovengenoemde WDR uitzending over shelter
Smeura in Pitesti: 6000!!! honden. Oordeel niet, kijk. Het vernieuwde shelter
(een voormalige vossenfarm) is in mei 2001 gesticht door mevrouw Ute
Langenkamp. De dieren worden goed verzorgd, men werkt planmatig en met visie
aan structurele verbeteringen in de regio (wat de regering dus helaas nalaat).
Natuurlijk, het is een absurd aantal, maar dit ‘shelter
of salvation’ is een plaats van hoop. Men laat het niet bij de verzuchting dat
het toch zinloos is. Aan het hoofd: Andreas Ole. Hij spreekt vloeiend Roemeens
en heeft veel hulp uit Duitsland. Ze hebben 200 adopties per maand en gaan elke
2 weken gaan met hun castratiebus door de dorpen: gratis castreren/steriliseren
en praten, praten, praten met de mensen. Vele ouderen hebben religieuze
bezwaren: God schiep immers de voortplanting. Ook heerst de opvatting (m.n. bij
rashonden) dat een hond dan geen echte hond meer is. Overtuigen gaat stapje
voor stapje.
Sommigen kritiseren adoptie, zeker van oudere honden die
jaren in een shelter zaten. Ook hier geldt: wees genuanceerd. Honden
verschillen net zozeer als mensen. De ene vraagt luid blaffend aandacht, de
andere zit stil in een hoekje etc. 26 en 29 november staat op onze site de
adoptie van onze Poolse Psikus, 14 ½ jaar. De eerste jaren op straat, toen 10 à
11 jaar in een kennel. Een wonder van aanpassing. Maar andere zullen de
socialisatieslag van een adoptie moeilijker of helemaal niet aankunnen.
In de tv-uitzending gaan de Duitsers Andreas
Ohligschlager en Simone Sombecki in Smeura op bezoek. Ze nemen 4 honden mee
terug. Andreas, ervaren met zware gevallen, heeft een ‘Revier für Hunde’ in
Duitsland. Daar kunnen de dieren bijkomen en dan door voor adoptie. Het is
ontroerend om dieren te volgen die jarenlang in een kennel zaten. En hun
ervaring is dezelfde als die van ons: het is fascinerend en bij de juiste
aanpak en in de juiste leefsituatie heel goed mogelijk.
Vorige week hadden we Iuliana en Monique van Nuca op bezoek.
Inspirerende gesprekken over idealen en hoop. Niet alleen in Spanje (zie site
16 nov.), maar ook in Roemenië bloeien hoopvolle bloemen, vertelden zij:
anti-corruptie protesten, activiteiten tegen misstanden (dieren in nood helpen,
voorlichting, gratis sterilisaties). Pijnpunt: tegenwerking van de Roemeense
overheid in de strijd voor kanteling van de nog massieve desinteresse. Ondanks
EU-wetten gaat het ASPA-dierenbudget nog altijd naar wrede hondenvangers.
Motto: vangen, opsluiten, doden. I.p.v. structurele, humane reductie van
straathondpopulaties via het beproefde TNR (take/trap, neuter, return: vangen,
steriliseren, terugzetten), nb. officieel verboden bij de dodingswet uit 2013!
En educatie: ho maar. Maar verandering is gaande: Roemenië is in transitie. Het
aantal mensen/organisaties dat helpt groeit flink!
Nuca is al jaren actief in/rond Cluj Napoca (2e Roemeense
stad). Ze redden dieren. Ze zijn gesprekspartner van de gemeente: o.a.
tekstvoorstellen voor verordeningen met verbeteringen voor dieren(bezitters).
Jaarlijks castratiecampagnes op het platteland, waar school, burgemeester,
politie, burgers bij betrokken worden.
Dieren vangen en van deur tot deur hond- en katbezitters
overtuigen hun dier te brengen en adviseren: een beter hok, vers water, langere
ketting (liefst meer bewegingsvrijheid). Sommige worden bij castratie medisch
verzorgd en krijgen een nieuwe halsband i.p.v de oude ingegroeide. Dit jaar ook
een campagne in Cetatuie bij een kattenkolonie. Dit alles vergt geld, spullen,
menskracht.
voorzitter Iuliana Zuber
rechts en dierenarts Ioanna
Esperanza bewondert Nuca’s werkwijze. Keihard werken,
liefde en professionaliteit. Hoge doelen en idealen: verbinding van goede
krachten en structurele, lange termijn verbetering. (Inter)nationale
bijeenkomsten om te leren van elkaar, elkaar te stimuleren, samen te werken.
Esperanza investeerde daarom flink in hun vorig jaar geopende kliniek voor
zwerfdieren. Een succes! Er komen ook al betalende klanten vanwege hun hoge
standaard. De dierenartsen krijgen nu een heel bescheiden loon. Google op
cabinet veterinar happy pets!
Kinderen zijn de volwassenen van morgen en de hoop voor
de toekomst. Nuca bezoekt daarom vaak scholen. Recent Scoala Generala nr 1 in
Dej, met 4 honden. Positief: steeds meer kinderen weten al iets over de
behoeften van een hond (naast vaccinaties, ontworming, voeding, onderdak ook
empathie!!), belang van castratie en chippen. Ze leerden de 4 honden kennen en
hoorden hoe om te gaan met honden zonder en met baasje. Sommigen hadden thuis
een adoptiehond! Grote verrassing deze keer: 500 Lei/RON donatie voor Nuca
(alle kinderen gaven 1 Lei/RON).
Aankomst in Duitsland en bij de nieuwe baasjes thuis.
Snoef en Tommy
