Mandy
Mandy is 4. Ze kwam mager, vol vlooien, in de refugio okt.
2019. Onderging alles gelaten, soms een ‘sla me niet’ houding. V.a. 24 jan.
woont ze bij Vinnie, een open hondje, haar steun en voorbeeld. Ze begon vanuit
een strategisch plekje onder de tafel. Van daaruit ook wat gegrom naar Vinnie.
Maureen zei: ze wil het liefst door een gat in de grond verdwijnen, terug naar
wat vertrouwd was. Het kan 2 kanten op. Zorg voor rust. Laat ze ervaren dat de
gevreesde dreiging uitblijft. Drukte, lawaai of (goedbedoelde) lokpogingen
werken averechts, dan loopt de spanning op. Mandy voelde druk noch triggers. Na
2 dagen liet ze zich aanhalen, wel staand naast Vinnie! Berichtje de dag
daarop: ‘net een lik over mijn hand gehad, wat een topper’. Dus tegelijk al
graag willen en nog op haar hoede.
3 ingrediënten voor Mandy's succes: ' lief, stabiel maatje, heerlijk bed, respectvol bazinnetje' Laatste update: 'Goedemorgen, Mandy gaat als een speer. Het kleine verloren wezentje wat ze ooit was is zo goed als verdwenen. Daar is een enthousiaste, leergierige liefdevolle Diva voor in de plek gekomen. Ze geniet van alle knuffel sessies en de dikke zoenen op haar koppie. Ze gaat zelfs klaar zitten voor het tuigje om te gaan wandelen. We hebben meerdere malen de broek van de grond moeten rapen omdat ie ons afzakte van verbazing 😂. Ze is slim aanhankelijk, vriendelijk...en vol vertrouwen. Ze beantwoordt aan alle gevoelens die ik had bij de foto op de site van Maureen. Ik geloof niet in toeval...maar voorbestemming.🥰🥰🥰. Wat een heerlijke hond is ze. Ze heeft haar happy moments....dan raast ze over de bank...de gang in en weer terug...dat kan een tijdje aangaan...😂😂😂 het is een blij ei.'
Pepsi, adoptie 13 juni '20: ook een succesformule dankzij
begrip. We volgen het ademloos. Als flessenpup in vuilnisbak, pas op 2
j.-leeftijd de refugio-poort uit, een bruisende, allerliefste hond. Een
gigantische ontwikkeling in 9 maanden, een zoektocht samen met haar geweldige
familie (vader, moeder, 3 pubers): stappen vooruit, pas op de plaats, zo nodig
stap terug. Al v.a. het begin uit Pepsi buitenshuis haar onzekerheid door 'druk
gekwebbel'. Lopen in de bewoonde wereld (drukke kinderen bv.) is na 9 maanden
nog steeds niet leuk. Soms nog (spannings-)ongelukjes in huis. Maar in het bos
is ze los en geniet als een dolle, ook met andere honden.
Stapel op alle familieleden. Maar moet ze inschikken op de
bank, dan komt er soms een grommetje. Dat moet je niet erg vinden (doet onze
Kitty na 3 jaar nog steeds: reflex van vroeger). Het slaapritueel: naar boven
rennen, kijken of iedereen in zijn bed ligt, naar beneden racen, Kong met
snoepje in ontvangst nemen, laatste kus van bazinnetje.
Van angstig dier in de bench tot fanatiek bankhangster
In aug. gingen ze naar Frankrijk (3 dagen hotel, daarna
camping), al na 2 maanden! We hielden de adem in. Maar Pepsi ging er zelfs
enorm op vooruit, dankzij nauwlettend volgen wat ze aankon: zo nodig ging
moeder direct weg met haar uit een spanningssituatie plus veilig in de tent bij
de baasjes slapen. De band met alle gezinsleden werd heel hecht en ze deed weer
een schat aan ervaringen op (wel 24 uur per dag in hun veilige hoede). Daarna
thuis wel een week heel kalmpjes aan natuurlijk. Na wikken en wegen is besloten
Pepsi voorlopig nog hond alleen te laten, hoe graag ze ook speelt. De opbouw
van haar leven samen met alle huisgenoten is nog volop gaande.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten