Ook met volle rugzak kan het snel goed gaan, als baasjes dat verleden respecteren. Kijk wat het dier aankan, aangeeft. Niet opdringen, niks verlangen. Voelen dat je veilig bent, niks hoeft: basis en sleutel voor vertrouwen en (zelf)ontplooiing. Ook voor wie nooit een thuis en enig comfort kende. Als (flessen)pup gedumpt, onveilig straatleven, geïsoleerd geleefd, jaren refugio, in de bergen zwerven, keihard bestaan bij een jager etc. Van alles gemist dus, verstoorde pup- en puberfase (soms langer nog), nare rotervaringen, hoe of wat dan ook. Soms hoor je: ‘Waar begin je aan?’ Ja, het kan moeilijk zijn (aanvankelijk). Maar met de juiste, bij de hond passende omgeving en de juiste invalshoek (niks forceren, voorspelbaarheid, stabiliteit) is het vaak niet eens zo moeilijk. Een pup of puber is soms lastiger. En hoe rijk is een keus voor oudjes, langzitters, rugzakjes (fysiek, mentaal), lelijke (wat is dat?) bekkies. Gelukkig, veelal vinden we een baasje met dezelfde visie: blij met het dier zoals het is, met elk stapje, niet sneller of meer willen, aanvaarden wat (nog) niet haalbaar is. Kijk af en toe terug, zie wat (bereikt) is. Ontwikkeling gaat soms jaren door. Geluk zit niet in plaatjes. Bij oude dieren gaat het om een mooie laatste fase.
Nu al loopt Spaanse Guus, 4 jaar, adoptie 5 weken geleden,
gekoppeld aan Roemeense Annie door het bos. Als pup op straat, toen refugio.
Niks geleerd, nul huiselijk leven: kale kennels, refugioterrein tussen velden.
En dan, al ruim volwassen, nooit gesocialiseerd op de grote buitenwereld,
alsnog die wereld in. Moet je, als was je pup, zo veel socialisatie opdoen.
Daarbij is Guus een actieve Podenco. Zo’n keus blijft een uitdaging. Maar zie:
super bescheiden Guus vertrouwt op Annie en baasjes David en Judy. Stap voor
stap ontdekt hij de wereld in hun veilige hoede. En
geniet van de vegan tandenborstels en de speciaal voor hem door baasje zelf
gevlochten wilgentenen mand.
Met Rafa en Kitty
Galgo/Greyhound Mila, pas 1, adoptie afgelopen zondag, is wrsch. voor de jacht gebruikt: (lig)plekken en snel ineen krimpen. Galgo’s (en Podenco’s) lijden wel heel extreem onder de mens. Harde trainingsmethodes, met geweld vaak. Februari is dodingsmaand: massale dumping in dodingsstations of wrede dood door de jager: de zwaarste dood met langdurige doodstrijd voor de slechtst presterende (film Broken Spirit). Sierra Nevada redde Mila uit het dodingsstation. De week opvang in Sneek deed Mila al goed. Haar baasjes waren in no time haar rots in de branding. Bij wandelen kijkt ze nu al naar hen op bij het passeren van onbekende, mogelijk onveilige situaties. Geven zij aan ‘het is goed’, dan loopt ze door. Ze voelt: veilig in jullie handen. Voorlopig ligt Mila dan ook liever met een knuffel in een dekbed tegen de benen van de baasjes aan dan op het speciaal voor haar gekochte orthopedische kussen.
Oskar, adoptie 16 jan., jaar of 4, kende geen stabiliteit.
Als puber op straat, toen bijna 2 jaar asiel, toen adoptie Spanje, toen weer
asiel. Pas nu is hij thuis, bij 2 bazinnetjes en hond Loesje. Zij bieden hem
optimale veiligheid en duidelijkheid met heerlijke rituelen en subtiele
sturing. Oskar bloeide daarbij razend snel op, vertrouwt hen helemaal en bouwt
op hen. Hij geniet onwijs en rent buiten al heerlijk los! 9 van de 10 keer komt
hij terug 😊
Natuurlijk, er is verschil tussen straat, dodingsstation,
een jager, refugio enz. In een sobere refugio leer je weinig (mensen) kennen,
vaak herrie en geblaf, maar er is voedsel, basale zorg, respect. Op straat eten
en drinken bijeen scharrelen, pups groot brengen, belaagd en verjaagd worden:
dat betekent honger-dorst-angst. Langdurig straatleven kan diepe sporen
nalaten: altijd ‘aan’ moeten staan, zelfs in je slaap, beducht op onraad. Maar
hoe en waar ze leefden, korte of lange tijd, we staan versteld van de
veerkracht als dieren hun baasje(s) echt vertrouwen. Geef ze hun tijd (dat
verschilt zo enorm). Dan doen stabiliteit uitstralende baasjes die goed te
‘lezen’ zijn, wonderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten