November 25 2016 De energieke 10-jarige Cuca straalt, als ze mag wandelen. Welk baasje heeft plek in huis en hart?

Vele Spanjaarden mishandelen dieren niet direct, maar verwaarlozen ze schromelijk. De hond hoort er bij, een soort sleur. Of is een voor kinderen. Ze liggen soms als (te) jonge pups in glazen bakken in de supermarkt net als snoep. Maar vervolgens verantwoordelijkheid dragen ….. Vaak worden ze ’s morgens vroeg op straat gegooid en pas tegen de nacht gaat de deur (als het goed is) weer open. Of ze slijten 24 uur per etmaal op patio of balkon of in een schuur. Vachtverzorging, beweging etc., ho maar. Een oudere man bracht Cuca naar de refugio. Zijn kleinkinderen zouden haar pesten en aan haar vacht trekken en dan zou ze happen. Het moet voor Cuca heel pijnlijk geweest zijn als aan die verwaarloosde klitten werd getrokken. En de kinderen hoefden geen respect te leren, nee, het dier werd op 8-jarige leeftijd gedumpt. En grote kans dat er op enig moment weer een hond komt die ook weer …. enz.

De kennel in de refugio betekende veiligheid voor Cuca. Ze kwam er alleen uit, als ze iemand kende. Overigens is een vorm van wantrouwen in het begin ook typisch voor de Spaanse waterhond. Maar het is glashelder dat Cuca weinig zorg heeft gekend. In het asiel ging men ervan uit dat ze geen adoptiekansen had, want oud en soms narrig bij handling. Het doet altijd weer zeer dat de kansen voor jong, leuk, mooi etc. stukken groter zijn. Gezamenlijk besloten we om na de open dag-honden (die o.a. door kinderen geaaid moeten kunnen worden) een aantal kansarmere dieren te helpen waaronder Cuca dus.

Cuca zat al anderhalf jaar in het asiel. Ze was onder narcose kaal geschoren, maar inmiddels had ze weer een dikke vacht die nu helaas vol distels zat waar ze veel last van hebben in de uitloop van de refugio in Fuentevaqueros. Omdat het transport erg vertraagd was door de kapotte bus die vervangen moest worden, duurde de reis van donderdagmorgen tot zondagavond. Bij het noodzakelijke verschonen heeft Cuca gebeten. Later in Nederland bleek pas hoeveel last ze van die distels had. Eentje trok haar hele lip naar beneden. Aanraking was Cuca dus bang voor: dat betekent pijn, door kinderen die aan de klitten trokken en nu door gemene distels. Maureen’s dierenarts spoot haar plat en nu is ze opnieuw kaal, maar verlost van elke pijn en irritatie. En zie Cuca nu!!! In de opvang is ze sociaal met alle honden. Op een hondenspeelterrein in Assen was ze niet alleen direct goed met alle honden, maar liep ze ook open op mensen af voor een knuffel. Ze wandelt en rent als een jonge hond en geniet inmiddels van het leven.

Cuca voelt zich niet meer bedreigd. Laat je haar uit zich zelf komen, dan is ze enkel blij. Alleen bij te dicht op haar huid komen, komen angst en neiging tot van zich afbijten weer boven. Tja, wie dat niet snapt. Met geduld en wat creativiteit valt veel op te lossen. En Maureen is voor de zekerheid ook begonnen met het trainen om een muilkorfje om te doen voor trimster- en dierenartsbezoek. Bij begripvolle mensen die niks forceren en die natuurlijk wel veel wandelenergie hebben, zal Cuca bloeien.