donderdag 3 november 2016

September 26 2016 Zou Chico nog weten hoe zijn leven voor 09 januari er uit zag?


Zijn hele 7-jarige leven zat Chico in een Spaans asiel. Zou hij nog weten dat er toen een wonder gebeurde? Dat Friso en Truus hem adopteerden met alles erop en eraan? Bij zulke mensen gaan zelden dieren weg. Ze zijn blij met elke stap, respecteren de gevolgen van een zwaar leven. Maar Chico ontwikkelt zich enorm. De sleutel: geen druk en verwachtingen. Pas iets oefenen, als hij er aan toe lijkt en in zijn tempo. Met vreemde mensen wordt hij al behoorlijk vrij af en toe. En fysiek is hij allang bijgetrokken. Hij glanst prachtig, i.p.v. de vele bijtwondjes door andere asielhonden. Helemaal vergeten is hij dat niet, want, hoewel hij steeds beter opschiet met andere honden, speelt hij er (nog?) niet mee. En iets aan zijn lijf onderzoeken blijft een teer punt. Dan kan hij nog venijnig reageren.



Beweging krijgt hij genoeg. Soms fietst Truus door het bos van Soest naar Baarn en dan loopt Chico los. En hij ligt graag in de (te) hete zon, net als onze Rafa: puffen en toch blijven liggen. Door de ontbrekende boventanden zakt zijn tong dan naar buiten.



Zo heb je enkel een kaal hok en dan mag je kiezen welk mandje het lekkerst ligt. Nou: soms de één en soms de ander dus.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten