Hieronder een aantal foto’s van de veilige haven die de Protectora nu (nog) is, genomen bij ons bezoek eind september.
Soms nemen privé-personen een dodingsstation over om er
een no kill shelter en centrum voor mentaliteitsverandering van te maken. Zo
ook de Protectora, geleid door de al jaren in Spanje wonende Duitse Conny
Willhöft. I.p.v. jong en oud te doden, krijgen de dieren verzorging, geven ze
voorlichting in de dorpen, aan schoolklassen, organiseren castratiecampagnes,
manifestaties (adoptar, no comprar: adopteren, niet kopen) etc. Stapje voor
stapje verbetering. Men brengt nu vaker een dier hier i.p.v. het op straat te
schoppen. Minder vaak dan vroeger koopt men in een opwelling een pupje bij de
supermarkt om het na een paar weken weer te lozen. Een enorme vooruitgang. Dit
alles wordt nu bedreigd.
Recent kwam dat dreigende bericht. Het contract (grond en
gebouw zijn van de locale overheid) wordt niet verlengd. De overheid wil er
weer een mega-dodingsstation van maken. Grootste kanshebber: firma Athisa. Op
meer plekken actief. Bekend om de efficiënte, wrede aanpak. Onvoorstelbaar:
EU-landen die hun dierenwelzijn-budget besteden aan hondenvangers en
commerciële exploitantanten die enkel doden. Terwijl bovenstaande aanpak is
bewezen. Vangen en doden verandert de mentaliteit niet. Soms laten
hondenvangers een zwanger teefje met rust tot de pups er zijn. Dan worden
moeder en pups afgemaakt. Ze vangen per hond. Die vreselijke mentaliteit: een
dier is voor menselijk nut en genot. Zie het stierenvechten. Zie de jagers die
Galgos en Podenco's onder minimale leefomstandigheden houden en hen, als ze
niet meer 100% presteren, sadistisch vermoorden (zo ophangen bv. dat ze net bij
de grond kunnen opdat de doodstrijd lang duurt: pianospelen heet dat).
Terug naar de Middeleeuwen? Wordt deze waardevolle
refugio om zeep gebracht en weer een hondenafslachthuis? Met alle kracht wordt
nu geprotesteerd tegen dit onzalige plan. Daarom helpen Maureen en wij zoveel
mogelijk honden weg te halen. Slaagt het actie voeren niet, dan worden de
dieren die er nog zitten niets ontziend en wreed gedood. 14 april kwamen er
weer 5 honden (plus nog 2 van refugio Sierra Nevada daar in de buurt).
In het vorige sitebericht staat de kleine centenbak Dulce,
die al was geadopteerd voor aankomst. Naast Dulce kwamen Luna, Gasol, Mickey,
Bombon. En van Sierra Nevada Nayara en Rudi. Voor deze zes gaan we ook een fijn
thuis zoeken.
Luna heet nu Cedille, een verwijzing naar haar ooit
gebroken, kromgegroeide staartje. Cedille, 30 kilo, is een groot, 4-jarig
herderachtig teefje. Ze zat 2 jaar in de refugio. Onbegrijpelijk. Ze is blij,
speels, gewoon een schat.
Gasol (diesel) heet nu Kareltje. Hij zwierf bij een
tankstation en vloog Conny in de armen. Een ietwat boomerachtig reutje, 7 kilo,
wat stuggere vacht. Een vriendelijk kereltje van bijna 2 jaar.
Reutje Mickey, 7 kilo, is ongeveer 3 ½ jaar. Zoet en
verdraagzaam. Bij Maureen ontpopt hij zich als blij ei.
Chihuahua reutje Rudi, geboren 1 januari 2014, komt ook
van Sierra Nevada. Hij komt van een broodfokker, was ‘uitgediend’. Rudi kent
dus weinig: geen lijn, niet zindelijk. Hij was eerst heel schuchter, maar wordt
nu al heel aanhankelijk en danst voor snoepjes. Rudi moet je even de kans geven
om vertrouwen te krijgen. Anders blijft hij net buiten bereik, al wil hij
graag. Hij is sociaal met honden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten