November 24 2023 Weer wat lief en leed

 

  

Eerst het lief (leed in het e.v. sitebericht): Kiwi, mixje, 3.5 - 4 jaar, met eerder Roemeens dan Spaans ogend herderachtig koppie, ging 11 nov. naar Enschede. Ze kwam 17 sept. 22 en wachtte dus lang. Blij ei en toch echt rescue met sporen van haar eerste levensjaren: dodingsstation en lang in de refugio. Eerst niet open naar vreemden, draait wel vrij vlot bij. Ook aanhankelijk. Een enkele keer, als het te spannend wordt, neigt ze naar uithalen. Maureen toonde de adoptant bij intuigen voor een stukje lopen hoe een hand met vingers op de rug oogwit gaf en een zacht aaiende hand een bijna soezende Kiwi. Klein gebaar voor ons, groot verschil voor Kiwi! Vaak begint het met die kleine signalen. Die moet je ‘zien’, aanvoelen, achten. Zo’n dier komt bij de één terug van adoptie met misbaar over bijten en wangedrag en bij de ander die het ‘ziet’, respecteert, ombuigt is het enkel reden voor extra zorg, bescherming, liefde.

In dit kader een uitstapje naar Snoopy (ong. 8 j. nu), een prachtig vb. Na 2 mislukte adopties (heftig van zich afsnauwen, ‘bijten’) volgde (na 2j., 10 mnd. in Ned.) op 12 mrt 23 de 3e in het mooie, landelijke Sellingen. In Spanje zat hij ook al 2.5 jaar in de refugio. Snoopy, nu Ronni, heeft een fors rugzakje, is terrier pittig, maar ook rustig en knuffelig. Ook bij hem zijn regelmaat, voorspelbaarheid, voldoende rust tussendoor belangrijk om hem niet wantrouwend te maken of zijn stressemmertje te vol laten lopen. Dat alles krijgt hij nu, maar zelfs in deze zeer prikkelarme woonomgeving blijven bepaalde dingen spannend (bedreigend). Dus heeft Ronni nu, ook ter bescherming van zichzelf, een ‘diploma muilkorfje’ (enkel voor dierenarts, noodgevallen). Natuurlijk kunnen er snoepjes doorheen. Spelenderwijs aangeleerd, elke dag eventjes om, zodat het ‘gewoon’ is. Ronni vraagt nu om het muilkorfje (lees: snoepjes).

Diploma muilkorfje                          Mee paarden voeren

Ook bij Kiwi is weg uit de veiligheid bij Maureen na dat leven vol onveiligheid dus een extra grote, spannende stap. Gelukkig lijkt het baasje niet onzeker, rustig in aanpak, zorgzaam, groot rescuehart en ervaren door oppassen op honden bij mensen thuis. En ze lopen zo het bos in! Erg fijn. Kiwi heeft baat bij voldoende lopen (spieropbouw), maar wat vaker (en niet urenlang) ivm forse heupdysplasie waardoor ze al artrose aan een achterpoot heeft. De levendige Kiwi donderjaagde graag bij Maureen met andere honden, gespring en gedraai etc., wat hiervoor verre van bevorderlijk was. Maar ze heeft wel uitdaging nodig, ook geestelijk. Dus de combi hersenspelletjes, oefeningen, in het bos lopen en heerlijk snuffelen zullen zeker bevredigen. Het eerste dierenarts bezoek was spannend, maar ging goed en de eerste les op de hondenschool verliep prima. We hebben vertrouwen. De band tussen Kiwi en baasje wordt zo te zien al stevig: heerlijk tegen baasje aan slapen.

  

 

 

November 11 2023  Doorgaan

De adopties vlotten niet echt. Het valt niet mee. Maar een mooi mailtje gisteren eindigde zo: ‘Blijf vooral zo betrokken allemaal, liefs ….’. En dat doen we, met zorgvuldig plaatsen voorop. Helaas staat in reacties geregeld niet het dier centraal, geeft men amper informatie, vindt ons lastig, gaat in de aanval. Recent eiste iemand waar we haast niks van wisten op voorhand dat de hond gebracht zou worden (‘heb ik al zo vaak gezegd, dat zelf ophalen niet kan’), gevolgd door afschieten van onze nette afwijzing als ‘mensen maar wat voor de gek houden’. Het kan groffer hoor. Gelukkig heb je fijne mensen die snappen dat ervan afzien beter is bij twijfel of hond en baasje(s) voldoende gelukkig worden samen: ‘De manier waarop u met het beestje omgaat raakt me en compliment’, schreef iemand Maureen mbt Milka. Ook als al veel geïnvesteerd is in verkennen over en weer, accepteren mensen die het dier primair stellen, ondanks teleurstelling, een afwijzing. Hopelijk handhaven we wel het aantal adopties van afgelopen maanden: aug. 2 (Macey, Samba), sept. 2 (Pokémon, Smile), okt. 2 (Rebecca, Opal): 6 fijne adopties. En dan de vreugde van blije appjes. Van Smile, nu Elli: ‘ze mag groeien en opbloeien’ en ‘inmiddels durft ze bij ons onder de dekens’. Van Pokémon: ‘wij hebben het zo getroffen met hem’ ‘baasje en Pokémon hebben de grootste pret samen’. Dus vol moed voort!

 

  

Maar wat zou het fijn zijn, als er weer een aantal een liefhebbend thuis vonden. Het is ook zo veel werk voor Maureen nu. Alleen al het voeren (het vliegt er ook door momenteel), medicatie toedienen, schoon houden, al die was. Donderdag brachten we weer wat voorraad en namen het nodige voor de stort mee terug.

Zou mooi, lief boefje Vainilla eindelijk door de juiste mensen gezien worden? Wie had nou gedacht dat ipv een nieuw baasje wij weer op 27 nov. met haar naar Vught gaan voor nacontrole ballon dilatatie 28 aug.?

Ook Nilsson snakt naar een thuis. Hij was mager van stress in de refugio. Een super grappig apekoppie met praatjes soms (ik ben wel een terrier), maar zo’n behoefte aan nabijheid.

En mag Zani haar streefgewicht bereiken bij rustige baasjes waar ze kan genieten van knuffels? Ze viel bij Maureen al af van 25.6 kg naar 19 kilo.

 

Wie heeft een groot hart voor een dier dat zeker weten je betere zelf naar boven haalt? Dat fijne koppie straalt zo’n rust uit. Lydia neemt het leven zoals het komt, zit er niet mee of ze nog 1, 2, 3 jaar heeft, blij met elke dag liefde en zorg. Haar bloedtest in Ned. was prima, ook lever, nieren. De medicatie voor haar hartfalen verdraagt ze goed. En ondanks een nogal tandeloos bekkie jat ze Kito’s brokjes. Ze wandelt graag en is aardig lenig.

Lydia eet de brokjes van Kito

 

TINKA FREEK NOBLE BROWN CASSATA MILKA

Ze willen allemaal zo graag een eigen thuis: Lukt adopteren niet, andere hulp en morele steun zijn net zo welkom. De weg is lang, het leed groot, maar elke stap telt en helpt. Stop niet met helpen! Doe iets (kleins), hoe dan ook (adoptie, handtekening, donatie: financieel, spullen, voer), op jouw (bescheiden) schaal binnen jouw mogelijkheden. Laat het niet bij woorden (klagen). Als ik denk aan al die mooie zielen die we al geholpen hebben, dan is het glashelder: doorgaan.

 

 

Oktober 24 2023  Drie zwervertjes: Lydia, Opal, Nilsson

14 oktober haalden we hen uit Utrecht van een A&V transport. Ondanks de moeizame adopties, 3 erbij? Ja, nu totaal weer 12 adoptiehonden. (Te) veel, maar wat doe je, als je op bezoek bij refugio Sierra Nevada Lydia ziet? Zwaar verleden, toch wonder van Zen en liefde. Ze kroop in ons hart. Daarbij vroegen Safie’s baasjes (overleden, adoptie 10 jaar terug) weer naar een hondje. Opal, ook in Sierra Nevada, was een schot in de roos. Zij had dus op voorhand al een thuis. Tja, dan kleine, magere Nilsson (in mei ontmoet in de Protectora) ook maar mee. En de refugio’s natuurlijk ook blij.

  Van Lydia, gevonden in hele slechte staat, kunnen we allen leren. Net als Omi destijds roept ze zoveel positiviteit op. Ca. 9 jaar, blijvende sporen van een hard bestaan (siteberichten 11 juni, 17 juli), maar altijd lief, sereen. De multi-operatie, sterilisatie en revalidatie onderging ze in alle rust. Terug in de refugio zagen ze opnieuw een blije, dankbare Lydia. Een echt Esperanza-hondje: extra kansarm, maar nu veilig, vanaf nu liefde en zorg voor de tijd die ze nog mag krijgen (hopelijk nog een paar mooie jaren). Ze heeft chronisch hartfalen. Vorige week herhaalde de dierenarts in Diever de bloedtest (uitslag volgt). De foto’s hieronder getuigen van Anita’s liefdevolle zorg. Een tasje met medicijnen, 2 zakjes medicijnen (tijdens transport: voor vrijdag- en zaterdagmiddag 13.00 uur) te geven in stukjes zachte kaas

 

 

Bij wie mag dit fijnzinnige Podenco-meisje, zo lief en makkelijk verder, in alle betekenissen thuis komen? Lydia zal je voorbeeld zijn van het bewaren van rust en geven van liefde.

 

Met Lydia aan de wandel

Opal, verleden ook onbekend, ca. 1 jaar, huppelt nu in Hooghalen rond als Ollie. Met een broertje zwierf ze in een dorp bij Granada. Rustig en dartel tegelijk, heel sociaal, ideaal voor kwieke mensen. Ze speelde wat af in de refugio en de 2 dagen bij Maureen (volgens voorschrift mogen honden pas 2 dagen na aankomst in Ned. doorreizen). Ollie geniet nu in een grote, groene tuin bij toegewijde baasjes die ook nog eens kilometers lopen dagelijks.

Nummer 3, ook van straat, Franklin gedoopt, voelde voor Conny toch als een Mowgli, maar voor Maureen een Mr. Nilsson: aapje van Pippi Langkous. Kortom, Nilsson nu. Hem zal het een zorg zijn, want dit kleine aapje met sta- en hangoor, jaar of 4, 30 cm, vindt zich zelf geweldig en dat is ie ook volgens Maureen. Zijn pittige terrier karakter is totaal niet onder de indruk van de imposante Darwin. Mix van van alles, Yorkie kleuren, formaatje Jack Russel, krulvacht, relatief lang lijfje. Super speels en gezellig , maar ook een gevoelig zieltje, geen handling gewend. Hij is behoorlijk mager, wrsch. door stress in de refugio, en vindt alleen zijn helemaal niks. Maar leuk!

  

Oktober 20 2023 5 mooie adopties

 

 Van Samba, nu Uda, 2 jaar, gezegend met dubbel jachtinstinct (Braque x Podenco) en lange sprinkhaanpoten, weten we niks. Ze ging 6 aug. naar Monster, naar de vrolijke 8 jarige Tootsy, ook uit Spanje, 5 minuutjes lopen van het strand. Haar bazinnetje banjert dagelijks einden in dat eldorado. Uda heeft een heel lief karakter en groot aanpassingsvermogen. Wel worstelt het bazinnetje met haar jachtinstinct en enorme alertheid op katten, vogels, muizen, egels, schapen, geiten … Na wat al te spannende avonturen toch nog even de lange lijn en straks GPS-tracker.

 

                              

 

 Macey (ong. dec. 21) woont va 14 aug. in Doetinchem. 10 kg mixje, 1 oor staand, 1 oor hangend, tandjes bloot, wat sommigen fout interpreteren, maar deze baasjes vertedert. 3 maands pupje, gedumpt in de doding, hoe kun je ….. Na een lange refugio tijd kwam ze in feb. naar Ned. Het verlegen, lieve bangerikje wilde graag, maar durfde net niet: niks gewend, niks geleerd. Dat raakt razendsnel verleden tijd bij haar nieuwe sportieve familie, die graag kampeert in een tent. Rustige, geduldige mensen, die niet opgeven, niet van kunstjes houden, wel van lopen en knuffelen, gouden combi voor Macey. De 3 dochters van 10-14 zijn gek met haar. Ze krijgt haast kale plekken van het aaien, zo vaak gaat ze iedereen langs. Op het omheinde losloopterrein speelt ze met andere honden en haalt zelfs al een aai over de bol bij andere baasjes.

 

  

 

 Smile, ca nov. 20 geb., ook gered uit de doding, wachtte een jaar in opvang. Sinds 6 sept. woont ze zo’n beetje in de Zeister bossen bij 2 topbazinnetjes die haar omarmen ‘met alles erop en eraan’: beseffen dat het gaat om het totaalpakket dat je een dier biedt, dat de rechte opgaande weg niet bestaat voor mens noch dier, dat terugval en nieuw begin deel van elk leven zijn. De Leish (overigens had Smile nooit symptomen) en verhoogd Hematocriet gehalte (bij Leish juist iha verlaagd!) schrikken hen niet af. Ze kreeg de lieve naam Elli. Elli  geniet nu van alle dagelijkse boswandelingen en geeft hun liefdevolle knuffels met bakken terug.

 

           

Welkom thuis

 Pokémon, ook doding, zat vol urine ‘brand’wondjes (door oude vochtige kennelvloeren). Stoer ventje, soms grote mond: in wezen knuffel en goedzak. Rond 7 jaar (mog. beginnende staar), Bodeguero Andaluz met gecoupeerd staartje (verboden, dus niet door dierenarts meestal). Hij heeft onhandige kanten en is bang voor bv. kleedjes kloppen. Hij maakte wel eea mee (aan ketting???). Sociaal in de roedel, buiten blaffend naar honden. En in het bos steeds alert, om zich heen kijkend (geen overzicht?). Pokémon ging 28 sept. naar de rand van Leeuwarden, vlakbij het mooie Groene Ster gebied. De adoptie was rond in 18 uren! Mensen met groot hart die niet zonder hond kunnen en dieren nemen met alle lusten en lasten, zich aanpassen. Ze wilden nu een hondje van 16 opnemen uit het asiel (daar is het baasje vrijwilliger), maar die bleek gereserveerd. Gelukkig voor Pokémon die al vriendjes is met de kippen, met de buren die dagelijks even van hem komen genieten, de baasjes op de voet volgt, geniet van het vele wandelen in het veld en op bed slaapt. (https://youtu.be/W-pbk8By9ck)

            

 

 

Rebecca, ca mei 2020,  is weer zo’n super zachte Podenco. Liep verzwakt, vol teken, bij een benzinestation. Toen bijna 1.5 jaar in refugio Sierra Nevada en een jaar bij Maureen. Geïsoleerd opgegroeid wrsch., weinig gewend, zeer verlegen, gauw van slag, maar sociaal en probleemloos. Een maatje als steun was een must. Gelukkig ging Rebecca (Maggie) 8 okt. naar intense liefhebbers en ervaringsdeskundigen van Podenco’s in Berkel-Enschot. Met hun overleden Herbie deden ze 9 jaar cursussen en elke les was 1 mm vooruit. Dat geduld, nooit iets van forceren, is precies het recept bij Maggie. Dan zien we een knuffelige, speelse, enthousiast gaten gravende Maggie. Met Podenco Zara en Frenkie loopt ze nu dagelijks heerlijk in de velden. Wandelen in hun straat is nog te spannend.