November 11 2023  Doorgaan

De adopties vlotten niet echt. Het valt niet mee. Maar een mooi mailtje gisteren eindigde zo: ‘Blijf vooral zo betrokken allemaal, liefs ….’. En dat doen we, met zorgvuldig plaatsen voorop. Helaas staat in reacties geregeld niet het dier centraal, geeft men amper informatie, vindt ons lastig, gaat in de aanval. Recent eiste iemand waar we haast niks van wisten op voorhand dat de hond gebracht zou worden (‘heb ik al zo vaak gezegd, dat zelf ophalen niet kan’), gevolgd door afschieten van onze nette afwijzing als ‘mensen maar wat voor de gek houden’. Het kan groffer hoor. Gelukkig heb je fijne mensen die snappen dat ervan afzien beter is bij twijfel of hond en baasje(s) voldoende gelukkig worden samen: ‘De manier waarop u met het beestje omgaat raakt me en compliment’, schreef iemand Maureen mbt Milka. Ook als al veel geïnvesteerd is in verkennen over en weer, accepteren mensen die het dier primair stellen, ondanks teleurstelling, een afwijzing. Hopelijk handhaven we wel het aantal adopties van afgelopen maanden: aug. 2 (Macey, Samba), sept. 2 (Pokémon, Smile), okt. 2 (Rebecca, Opal): 6 fijne adopties. En dan de vreugde van blije appjes. Van Smile, nu Elli: ‘ze mag groeien en opbloeien’ en ‘inmiddels durft ze bij ons onder de dekens’. Van Pokémon: ‘wij hebben het zo getroffen met hem’ ‘baasje en Pokémon hebben de grootste pret samen’. Dus vol moed voort!

 

  

Maar wat zou het fijn zijn, als er weer een aantal een liefhebbend thuis vonden. Het is ook zo veel werk voor Maureen nu. Alleen al het voeren (het vliegt er ook door momenteel), medicatie toedienen, schoon houden, al die was. Donderdag brachten we weer wat voorraad en namen het nodige voor de stort mee terug.

Zou mooi, lief boefje Vainilla eindelijk door de juiste mensen gezien worden? Wie had nou gedacht dat ipv een nieuw baasje wij weer op 27 nov. met haar naar Vught gaan voor nacontrole ballon dilatatie 28 aug.?

Ook Nilsson snakt naar een thuis. Hij was mager van stress in de refugio. Een super grappig apekoppie met praatjes soms (ik ben wel een terrier), maar zo’n behoefte aan nabijheid.

En mag Zani haar streefgewicht bereiken bij rustige baasjes waar ze kan genieten van knuffels? Ze viel bij Maureen al af van 25.6 kg naar 19 kilo.

 

Wie heeft een groot hart voor een dier dat zeker weten je betere zelf naar boven haalt? Dat fijne koppie straalt zo’n rust uit. Lydia neemt het leven zoals het komt, zit er niet mee of ze nog 1, 2, 3 jaar heeft, blij met elke dag liefde en zorg. Haar bloedtest in Ned. was prima, ook lever, nieren. De medicatie voor haar hartfalen verdraagt ze goed. En ondanks een nogal tandeloos bekkie jat ze Kito’s brokjes. Ze wandelt graag en is aardig lenig.

Lydia eet de brokjes van Kito

 

TINKA FREEK NOBLE BROWN CASSATA MILKA

Ze willen allemaal zo graag een eigen thuis: Lukt adopteren niet, andere hulp en morele steun zijn net zo welkom. De weg is lang, het leed groot, maar elke stap telt en helpt. Stop niet met helpen! Doe iets (kleins), hoe dan ook (adoptie, handtekening, donatie: financieel, spullen, voer), op jouw (bescheiden) schaal binnen jouw mogelijkheden. Laat het niet bij woorden (klagen). Als ik denk aan al die mooie zielen die we al geholpen hebben, dan is het glashelder: doorgaan.

 

 

Oktober 24 2023  Drie zwervertjes: Lydia, Opal, Nilsson

14 oktober haalden we hen uit Utrecht van een A&V transport. Ondanks de moeizame adopties, 3 erbij? Ja, nu totaal weer 12 adoptiehonden. (Te) veel, maar wat doe je, als je op bezoek bij refugio Sierra Nevada Lydia ziet? Zwaar verleden, toch wonder van Zen en liefde. Ze kroop in ons hart. Daarbij vroegen Safie’s baasjes (overleden, adoptie 10 jaar terug) weer naar een hondje. Opal, ook in Sierra Nevada, was een schot in de roos. Zij had dus op voorhand al een thuis. Tja, dan kleine, magere Nilsson (in mei ontmoet in de Protectora) ook maar mee. En de refugio’s natuurlijk ook blij.

  Van Lydia, gevonden in hele slechte staat, kunnen we allen leren. Net als Omi destijds roept ze zoveel positiviteit op. Ca. 9 jaar, blijvende sporen van een hard bestaan (siteberichten 11 juni, 17 juli), maar altijd lief, sereen. De multi-operatie, sterilisatie en revalidatie onderging ze in alle rust. Terug in de refugio zagen ze opnieuw een blije, dankbare Lydia. Een echt Esperanza-hondje: extra kansarm, maar nu veilig, vanaf nu liefde en zorg voor de tijd die ze nog mag krijgen (hopelijk nog een paar mooie jaren). Ze heeft chronisch hartfalen. Vorige week herhaalde de dierenarts in Diever de bloedtest (uitslag volgt). De foto’s hieronder getuigen van Anita’s liefdevolle zorg. Een tasje met medicijnen, 2 zakjes medicijnen (tijdens transport: voor vrijdag- en zaterdagmiddag 13.00 uur) te geven in stukjes zachte kaas

 

 

Bij wie mag dit fijnzinnige Podenco-meisje, zo lief en makkelijk verder, in alle betekenissen thuis komen? Lydia zal je voorbeeld zijn van het bewaren van rust en geven van liefde.

 

Met Lydia aan de wandel

Opal, verleden ook onbekend, ca. 1 jaar, huppelt nu in Hooghalen rond als Ollie. Met een broertje zwierf ze in een dorp bij Granada. Rustig en dartel tegelijk, heel sociaal, ideaal voor kwieke mensen. Ze speelde wat af in de refugio en de 2 dagen bij Maureen (volgens voorschrift mogen honden pas 2 dagen na aankomst in Ned. doorreizen). Ollie geniet nu in een grote, groene tuin bij toegewijde baasjes die ook nog eens kilometers lopen dagelijks.

Nummer 3, ook van straat, Franklin gedoopt, voelde voor Conny toch als een Mowgli, maar voor Maureen een Mr. Nilsson: aapje van Pippi Langkous. Kortom, Nilsson nu. Hem zal het een zorg zijn, want dit kleine aapje met sta- en hangoor, jaar of 4, 30 cm, vindt zich zelf geweldig en dat is ie ook volgens Maureen. Zijn pittige terrier karakter is totaal niet onder de indruk van de imposante Darwin. Mix van van alles, Yorkie kleuren, formaatje Jack Russel, krulvacht, relatief lang lijfje. Super speels en gezellig , maar ook een gevoelig zieltje, geen handling gewend. Hij is behoorlijk mager, wrsch. door stress in de refugio, en vindt alleen zijn helemaal niks. Maar leuk!