Mei 3 2018 Dag mannetje, dag Niki, dank voor 9 prachtige jaren. Je hebt ons intens verrijkt.

Zondagmorgen is Niki ingeslapen. 4 weken daarvoor het vonnis: inoperabele, snel groeiende levertumor. Het doet zo zeer. Alles is anders, alles is vreemd. Het is nog geen herinnering, nog steeds zondagmorgen. Voortdurend het besef van nooit meer.

Nooit meer

-        In één adem NikiRafa roepen

-        Samen het yoghurt pak schoonlikken

-        Met zijn viertjes op huisbezoek voor een adoptiehondje

-        Twee broertjes die elkaars oren en ogen schoonlikken

-        Samen blaffend naar de deur stuiven, als de bel gaat

-        Logeren bij Maureen in Smilde en dan lekker op haar bed kruipen

-        Dansen op je achterpootjes en met je voorpootjes wuiven, als het eten eraan komt

-        De prachtige wandelingen, samen voor ons uit, het ene staartje naar links, het andere naar rechts krullend

-        Samen jullie aartsvijanden in Bolsward, de schapendoezen van de Pizzeria aan de gracht, te lijf willen gaan

-        Zolang met grote ogen je aankijken dat je toch nog maar wat lekkers geeft

-        In de regen in het veld ervan door gaan, baasje bang en dan … in het dorp onder het eerste afdakje prinsheerlijk zitten te schuilen

-        Vanaf de voordeur de lange gang doorknallen, afremmen bij de bocht naar de keuken en dan pal naast elkaar gespannen wachten op het lekkertje, lippen op elkaar geperst, want we mogen niet blaffen

 Nooit meer

Zoals bij Niki hakte het verlies van een dier er niet eerder in. Het was intens mooi. 8 januari 2009 haalden we jou en Rafa van luchthaven Zaventem, 7 maanden oud. Geen dag spijt gehad. In de advertentie stond dat ze geen goed leven gehad hadden, mishandeld waren. Met hen begon ons prachtige Esperanza-avontuur. Eén van onze inspiratiebronnen is nu gegaan, één van onze ambassadeurtjes voor mishandelede en gedumpte dieren is dood, geveld door een sluipmoordenaar. We hebben er voor Niki nog 4 mooie weken van kunnen maken. Op bed slapen, de allerlekkerste en allerbeste biologische vers vlees voeding (ook in de stiekeme hoop dat je lichaam dan weerbaarder zou zijn om het nog een mooi poosje vol te houden) en elke dag een extra lange middagwandeling van 2 – 3 uren in de Gaasterlandse bossen of aan IJsselmeer- of Waddenkust. We hebben dat intens beleefd. Bij het liggen werd je onrustiger, voelde je de dikker wordende buik, maar bij het lopen leek je daar totaal geen last van te hebben. Je liep zaterdag nog als een kievit. ’s Avonds smulde je nog van het eten. Midden in de nacht begon de ellende. Alles stopte. Enkel onrust, beroerdheid. We hebben eerst koffie gedronken met de dierenarts die aan huis kwam. Al die tijd lag je op schoot. Voor het eerst sinds de nacht ontspande je volledig en vielen je oogjes toe. Op de inslaapinjectie reageerde je niet. In opperste rust ben je weggegleden.

Het is fijn dat er mensen zijn die de afgelopen maand intens hebben meegeleefd, die het begrijpen en meevoelen. Die steun en advies gaven. Wij gaan door met Rafa, zonder Niki, voor Niki, het hondje met de eigen wil, intelligent en moedig. In Spanje heette Niki Zipi en Rafa heette Zape: naar 2 tv-kinderclowns, ook 2 broertjes, ook een lichte en een donkere. Niki komt van Nikeos: hij die overwint. 9 jaar lang heb je overwonnen, Niki. We hebben zielsveel van je gehouden. Rust in vrede.

Niki en Rafa logeerden altijd bij Maureen in Smilde, als wij in Roemenië of Spanje waren. Hun tweede thuis. Haar handtekening staat zelfs op hun adoptiecontract. Ze schreef een mooi In Memoriam voor Niki op haar blog:

"Vorige week zondag 22 april zaten we nog gezellig saampies. Behalve de dikke pijnlijke buik door de inoperabele levertumor was er niets aan je te merken. Zaterdagavond 28 april nog bericht dat je die middag nog lekker 2 uur mee door de velden had gehuppeld en daarna met smaak je eten opgegeten had. Maar in de loop van de nacht ging het mis. Het scenario wat door de artsen was beschreven. Je werd zo ziek en zo beroerd en de baasjes konden niet anders dan zondagochtend de dierenarts laten komen en je laten gaan. Dankbaar ben ik dat Niki tot het laatst zo genoten heeft. Maar intens verdriet omdat je nog zoveel heerlijke jaren gegund was. Je baasjes hebben de diagnose nog nauwelijks kunnen bevatten en verwerken en hoewel bekend was dat je hooguit enkele weken had was het afscheid te snel en te vroeg. Tellen we bij Omi juichend elke maand erbij..... jou was die volle maand ook zo gegund maar net niet gehaald. Maar wel weken waarbij je tot bijna het laatst hebt genoten en mee kon doen. Geen langzame aftakeling maar gewoon heerlijk wandelen en eten en veel bij je baasjes mogen zijn. Niki, je was hier "kind aan huis"en wat zal ik jou verschrikkelijk missen. Voor de roedel hier hoorde je gewoon ook bij de Ranjaclub. Je broertje Rafa en de baasjes Michiel e"n Dirkje moeten nu zonder jou verder. Hoe, dat weten ze nog niet. Wat is het zwaar!"

Rust zacht lieve Niki!!!

"I'm feeling good", zo eindigt dit lied, zo voelden wij ons bij elkaar.